Girlanda jak wisiała tak wisi

W jesienne dni prezentujemy kolejny felieton żony współpracującej z portalem i gazetą Bolec.Info.

(fot. Bolec.Info)

Girlanda jak wisiała tak wisi, chociaż po przeczytaniu felietonu mąż ochoczo zapewniał, że zajmie się tym jak najszybciej. Jak wiadomo – szybkość to sprawa indywidualna, nie będę więc roztrząsać już sprawy okablowania mebli, by nie stwarzać sztucznie pola do sprzeczki.

Chociaż to, że człowiek w swojej naturze skłonny jest do popadania w konflikty, potwierdziło już życie wielokrotnie. Czy to w historii, czy w literaturze czy kinematografii – przykładów znajdziemy niezliczenie wiele. Ale zostawmy te wielkie, a przyjrzyjmy się temu jednemu, małemu, obecnemu w każdym domu, w którym za zastawę stołową nie służy zestaw papierowych talerzyków. Trzymając się jeszcze przez chwilę tematu „obowiązków” nie sposób o tym nie wspomnieć.

Mycie naczyń i inne czynności związane nieodłącznie z gotowaniem i konsumpcją posiłków bywają powodem niesnasek małżeńskich, rodzinnych a nawet ogólnoludzkich. Mówi się, że najlepiej ustalić takie rzeczy na początku mieszkania razem, tak, aby zasady były jasne i klarowne dla każdego.

Tak też zrobiliśmy dawno temu i dla równego podziału obowiązków powstał system: żona gotuje, mąż zmywa. Jak to wygląda w praktyce każdy się domyśla. Szczególnie, kiedy nastąpić ma zamiana ról, a na moich paznokciach zagościł właśnie świeży manicure. Mąż sprytnie kwituje to propozycją kupna gumowych rękawiczek, na moje szczęście nigdy w sklepie o tym nie pamięta.

Sytuacja codzienna, nadzwyczaj popularna: siedzimy przy stole, każde nad swoim talerzem. Tak zwany obiad, chociaż mam wątpliwości czy, mąż nazwałby tak posiłek, który nie składa się standardowo z zupy i schabowego z ziemniakami i mizerią. Mniejsza o nomenklaturę. W tej sytuacji ani mąż, ani ja się nad tym nie głowimy.

Najpierw rozmowa o sprawach najbardziej istotnych, później luźniejsze „Jak w pracy?”, a im bliżej końca posiłku, tym spojrzenia bardziej nerwowe a dialogi coraz to błahsze. On, chociaż udaje głęboko zamyślonego, to przygotowuje się na to pytanie, na które odpowiedzieć przecząco nie wypada, bo w końcu mąż honorowo wywiązać się musi z zawartej kiedyś umowy.

Żona wie, że dla niego perspektywą ciekawszą jest rozegranie „rundki” gry, której nazwy zapamiętać ani powtórzyć nie sposób. Mimo to, wypowiada w końcu słowa rodem z najstraszniejszego koszmaru. „Umyjesz gary?” ewentualnie „Wiesz, że dzisiaj naczynia są Twoje?”. Mąż nie wygląda na zaszczyconego nadanym właśnie prawem własności, ciężko wzdycha, aż w końcu pada legendarne „zaraz”, które ćwiczył zapewne od dziecka.

Za kilka lat, kiedy cierpliwość żony będzie już mocno nadszarpnięta wywoła to burzę o skali jak z salonu do kuchni i z powrotem. O ile do tej pory nie dorobimy się salonu z aneksem. Teraz zarówno żona jak i naczynia czekają cierpliwie.

Same się nie umyją, ale koniec końców z obawy, że same zaczną wychodzić ze zlewozmywaka ktoś się lituje nad tym przykrym widokiem. Po zakończonej batalii snujemy romantyczne, wspólne marzenia… o zmywarce do naczyń. Ale jak to się skończy każdy wie. Zmieni się tylko hasło z „Ty zmywasz” na „Ty opróżniasz zmywarkę”.

Chciałoby się rzec, że nie o skłonność do konfliktu, a o zwykłe lenistwo tutaj chodzi. Z lenistwa właśnie polemizować z tym własnym spostrzeżeniem nie zamierzam. Z resztą talerze i sprzątanie mogą poczekać, wszak są rzeczy ważniejsze od tego, jak choćby znalezienie czasu na zwykłe bycie razem i wzajemną inspirację do życia. I tego czasu jak najwięcej Wam wszystkim życzę.