c.d. i dowiemy się, czy Hieronim umie mknąć na ścigaczach
--------------------------------------------------
Aspirant Hieronim Świgoń zatrzymał motocykl przed budynkiem redakcji portalu wbolcu.net, oparł go na nóżce i zdjął kask pożyczony od właściciela niesamowitego Suzuki Hayabusa. Kiedy wyjmował kluczyk, trzęsły mu się nogi, ale z pewnością nie od wybojów na drodze, tylko z przerażenia, że coś skonstruowanego przez człowieka może w ogóle poruszać się tak pieruńsko szybko i płynnie. Ponieważ lubił motory, wiedział, że gdyby nie elektroniczne ograniczniki, 1340 centymetrowy silnik zdołałby rozpędzić ten jednoślad do jeszcze wyższej prędkości niż katalogowe 299 km/h. Tylko po co, skoro stan polskich dróg z pewnością na to nie pozwalał?

Młody człowiek będący właścicielem ultraszybkiej rakiety, bo motocyklem trudno było nazwać ten wyglądający jak z przyszłości pojazd, zatrzymał się przy uszkodzonym radiowozie jakieś pięć minut po złapaniu gumy przez auto, którym gnali ze Środy Śląskiej do Bolesławca. W odruchu serca, w poczuciu obywatelskiego obowiązku, albo może i z czystej uprzejmości uczestnika ruchu drogowego, widząc w jakim stanie znajduje się ich lekko uszkodzony pojazd, zadał zwykłe pytanie, czy może w jakikolwiek sposób pomóc przedstawicielom organów ścigania. Gdyby wiedział, że policjant wpadnie na szatański pomysł i zechce skorzystać z prawa do zaanektowania dowolnego pojazdu na drodze, z pewnością przemknąłby swoim jednośladem obok miejsca zdarzenia z maksymalną prędkością, doskonale zdając sobie sprawę, że przy tej szybkości i tak nikt nie zdąży odczytać numerów z niewielkiej motocyklowej tablicy rejestracyjnej.

A tak, pozostał tam na drodze z kwitkiem i wielce zdziwioną miną, w poczuciu niepotrzebnej nadgorliwości i w głębokim postanowieniu, że nikomu na drodze pomagać nie warto... Kwitując przejęcie motoru, w oczach właściciela ścigacza aspirant Świgoń mógł wyczytać oczywisty strach i błaganie, aby warty z dodatkami niemal 100 tysięcy złotych, biały, muskularny sokół wrócił do niego, daj Boże w jednym kawałku. Zdaje się, że nie uwierzył zmyślonym na poczekaniu zapewnieniom aspiranta, że jazda prawie 150 konną, ponad ćwierćtonową maszyną, osiągającą setkę w 3,2 sekundy, to dla niego, jako policjanta bułka z masłem i że takimi właśnie, a nawet szybszymi motocyklami uczyli się jeździć w szkole policyjnej w trakcie kursów ekstremalnej jazdy.

Aspirant zdawał sobie sprawę, że musiał wyglądać mocno dziwacznie, jadąc tą wyścigową maszyną w garniturze i w sportowym kasku. Pewnie jeszcze tego wieczora po Internecie rozprzestrzenią się virale z kamerek samochodowych i prześmiewcze memy, ale nie dbał o to, bo przez szczelny kask z czarną przyłbicą i tak nikt nie miałby szansy go rozpoznać. Ważniejsze było dla Hieronima, aby jak najszybciej wrócić do Bolesławca i zająć się sprawą uprowadzenia redaktor Żakliny, której właśnie przez niego i z powodu zrobionych poszukiwanemu przestępcy zdjęć, groziło realne niebezpieczeństwo ze strony poszukiwanego Jacenki. Idąc do budynku z kaskiem w ręku, popatrzył na zegarek. Szybko obliczył, że odległość z wioski pod Środą Śląską do Bolesławca pokonał w niecałe 35 minut. Stwierdził, że właśnie w takie pojazdy powinna zostać wyposażona polska Policja.

W trakcie szaleńczej jazdy, podczas której nie przekraczał 250 km/h, bo bał się, że zostanie zmieciony z siedzenia przez pęd powietrza, miał okazję przeprowadzić w swojej głowie analizę dotychczasowych ustaleń i nowych faktów, o których opowiedział mu podkomisarz Kamiński. Na ich podstawie dało się wyciągnąć już całkiem sporo wniosków, dzięki którym dalsze działania nie powinny być takie chaotyczne i prowadzone na ślepo, jak dotąd.

Hieronim uporządkował sobie poszczególne wątki i jeszcze zanim wszedł po schodach do redakcji miał już opracowany plan działania. Nadchodzące minuty, najwyżej godziny, były kluczowe. Na pewno nie dni. Żaklina nie miała aż tyle czasu. Jeżeli nie odnajdą jej w ciągu kilku, najwyżej kilkunastu najbliższych godzin, szanse na ocalenie dziewczyny spadną do zera. Porywacz, który szybko nie osiąga założonego celu, traci swoją podstawową motywację i ofiara przestaje być mu potrzebna. Czego ten Jacenko może chcieć od Żakliny? Czy będzie w ogóle chciał negocjować? Czy porwał ją tylko dla okupu, czy może ma wobec niej jakieś inne plany? Z tego co zdołała powiedzieć Żaklina, być może zamierza zwyczajnie pozbyć się świadka. Oby nie. Hieronim machnął wolną ręką, jakby chciał odgonić krążące wokół niego, jak upierdliwe brzęczące muchy, pesymistyczne myśli.

Jeżeli coś się stanie Żaklinie, cała odpowiedzialność za to spadnie na niego. Z tą myślą Hieronim nacisnął klamkę. Na szczęście ktoś jeszcze musiał przebywać w redakcji, bo drzwi otworzyły się i wszedł do środka, natykając się na szykującego się do wyjścia młodziana z dredami na głowie. Ech, ci młodzi. Czy oni wszyscy zamiast mieć w głowie, muszą mieć na głowie?

- Dzień dobry ponownie – zagadnął zaskoczonego późną wizytą pracownika redakcji. Hieronim postanowił przyjąć ton mniej oficjalny nie chcąc wystraszyć swojego rozmówcy. – Poznajesz mnie? Byłem dzisiaj u Żakliny koło południa, przeglądaliśmy zdjęcia w jej komputerze...

- Jasne, że pamiętam. Pan z policji, prawda? Kuba jestem – chłopak wyciągnął rękę do Hieronima, który przełożył kask do lewej ręki i odpowiedział tym samym gestem i podał swoje nazwisko i stopień służbowy. – Zauważyłem, że od waszego spotkania Żaklina wydawała się jakaś taka odmieniona. Ewidentnie błądziła gdzieś myślami. A tak z godzinkę po tym, kiedy pan wyszedł, dostaliśmy z policji zdjęcie jakiegoś niebezpiecznego poszukiwanego gościa z informacjami na jego temat i prośbą o pilną publikację. Chociaż pracuję tu dopiero od niecałego miesiąca, muszę się pochwalić, że byłem najszybszy w Bolesławcu i tym razem u nas poszło pierwsze, he he! Ale na pochwałę pewnie i tak nie mam co liczyć.

- Tak, tak… – Hieronim całkiem pominął uwagi i przechwałki młodego człowieka, mając głowę zaprzątniętą całkiem czymś innym, ale zapamiętał, że lokalne portale już opublikowały zdjęcia Jacenki. Jeżeli tylko ten bandyta przegląda lokalne informacje w Internecie, to powinien zacząć palić mu się grunt pod nogami. Zapewne zdziwi się, w jaki sposób policja mogła tak szybko wpaść na jego trop i powinno to dać temu bandycie do zrozumienia, że lada moment skończy się jego czas na wolności. – Mam sprawę naprawdę nie cierpiącą zwłoki i potrzebuję pilnie kilku informacji, Kuba. Poszukuję Żakliny, sądzę, że wpakowała się w jakieś kłopoty. Martwię się o nią.

- Ale jej już dawno nie ma w redakcji. Gdzieś koło w pół do czwartej dzwonił nasz superredaktor Skrętkowski i wymusił na niej jeszcze wyjazd na fotoreportaż. Czasem pan Gerard naprawdę fatalnie nas traktuje, jak wyrobników, normalnie. Świątek, piątek, mamy być zawsze do dyspozycji – rozgadał się Kuba, jakby od dawna chciał się komuś wyżalić. Zaprosił swojego gościa gestem do zajęcia miejsca na krześle przy biurku, za którym tego dnia pełnił redakcyjny dyżur. Sam zajął fotel. – A przecież każde z nas ma swoje życie prywatne i prawo do odpoczynku, prawda?

- A dokąd kazał jej jechać? – Hieronim ponownie zignorował nieistotne dla niego wywody dwudziestoletniego gaduły. Położył kask na biurku. Niezauważalnie dla rozmówcy przeszedł w tryb „śledczy na przesłuchaniu”, zapisując odtąd wszystkie otrzymane chronologicznie informacje w swojej pamięci.

- Na Graniczną – odpowiedział Kuba. – Redaktor dostał cynk, że miał tam miejsce jakiś napad, a wie pan, te wiadomości jak z dawnej „kroniki kryminalnej” są najlepiej poczytne. Podobno robiono nawet badania, które wykazały, że bez tego rodzaju njusów portal nie jest w stanie zarobić na swoje utrzymanie. Ciekawe, co nie? A potem ludzie mówią, że tylko narkotyki, seks, wypadki drogowe i przestępstwa zamieszczamy na stronie. A przecież sami do tego doprowadzają wybierając dużo częściej kryminalne nagłówki, zamiast na przykład wiadomości kulturalnych, czy sportowych. To się samo nakręca, bo my z kolei puszczamy najwięcej tych informacji, które są najbardziej klikalne…

Hieronim nie do końca uważnie słuchał Kuby, chociaż ten wydawał się bardzo mądrym młodzieńcem. Po ostatniej rozmowie z podkomisarzem Kamińskim wiedział już, że na Granicznej doszło do napadu na dom, w którym mieszkała Julia Polańska. Wszystko wskazywało na to, że napad ten był kolejnym arcydziełem Jacenki. Usłyszał też od podkomisarza, że karetki zabrały stamtąd Polańską i jej wuja, a potem w szpitalu doszło do niezłej rozpierduchy, zakończonej postrzeleniem prokuratora i poturbowaniem, wspomnianego przez Kubę, redaktora Skrętkowskiego. Ten Jacenko krąży po mieście jak Terminator, pozostawiając za sobą same ofiary i zgliszcza, pomyślał Hieronim wspominając pierwszą część serii o cybermordercy z przyszłości. Kiepsko by było, gdyby jeszcze do tego był tak niezniszczalny.

- A w jaki sposób tam dotarła?

- Rowerem! Wyobraża pan sobie? – podniósł głos Kuba. – Skrętkowski kazał jej tam jechać rowerem, a nie taksówką, sknera jeden! Jak tylko pojawiły się te rowery na minuty w naszym mieście, od razu powiedział nam: „Zainstalujcie sobie tą aplikację, to będziecie mogli sobie jeździć po Bolesławcu. Zdrowo, za friko i ekologicznie”. Śmiał się z nas, a sam załatwił sobie u naczelnego, że może korzystać bez ograniczeń z naszego jedynego auta redakcyjnego – Kuba spojrzał na motocyklowy kask. – A pan widzę motorem pomyka? Służbowo czy prywatnie?

- A Żaklina odzywała się potem stamtąd? – dopytywał Hieronim, pomijając nieistotne w tej chwili zainteresowanie Kuby motoryzacją.

- Ani razu. Nie wiem, dlaczego. Powinna mi wysłać chociaż zdjęcia. Przez to nie mogłem zapodać żadnego posta na stronkę i znów konkurencja pewnie nas wyprzedzi. Skrętkowski łby nam pourywa! Kuba chwycił się z szyję jakby chciał się sam udusić, a potem podrapał się po karku, jakby coś sobie próbował przypomnieć. – Jemu też musiało się coś stać, bo przestał się odzywać, a obiecał przesłać jeszcze dzisiaj jakieś pilne materiały do publikacji. Mimo, że kiepsko nas traktuje, trochę się martwię o niego. Co z nim i z Żakliną? Może pan coś wie?

- Coś wiem, ale nie mogę ci za wiele zdradzić, Kuba. Tyle, że wasz redaktor Skrętkowski jest w szpitalu, a Żakliny szukam. Przychodzi ci może jeszcze coś do głowy, w jaki sposób mógłbym ją odnaleźć?

- Może zwyczajnie zadzwonimy do niej? – zaproponował Kuba.

- Jej komórka niestety nie odpowiada.

- A która? Ona ma dwie. Służbową i prywatną. Uparła się, że będzie nosić przy sobie dwa telefony. A przecież tłumaczyłem jej, że oba jej aparaty mają miejsce na drugą kartę SIM, to nie chciała słuchać.

Hieronim trzepnął się otwartą dłonią w czoło, bo nagle przypomniał sobie krótką i przerywaną rozmowę z Żakliną. Wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki swój telefon. Zaczął przeszukiwać listę odebranych połączeń. Kiedy znalazł wpis z numerem dzwoniącej do niego Żakliny, zrobił się blady ze zdenerwowania.

- No tak, dzwoniła do mnie z numeru prywatnego. I na ten właśnie próbowałem się do niej potem kilka razy bezskutecznie dodzwonić. Do głowy mi nie przyszło sprawdzić, czy odbierze swój drugi, służbowy telefon. Daj kawałek kartki, Kuba! Szybko!

Kuba oderwał jedną z kartek z kostki leżącej koło przybornika z akcesoriami biurowymi i razem z jakimś pierwszym z brzegu cienkopisem podał aspirantowi. Ten zamiast dzwonić na służbowy numer Żakliny, zapisał na kartce oba jej numery. Wiedział, że lepiej będzie póki co nie próbować nawiązywać połączenia, bo jeżeli służbowy telefon Żakliny działa, a bandyta go usłyszy, mogą stracić jedyną póki co możliwość zlokalizowania porywacza i jego ofiary. Wybrał numer do dyżurnego na komendzie. Podał mu oba numery Żakliny i poprosił o super-hiper-giga pilne sprawdzenie ostatnich lokalizacji logowania telefonów, gdyż życie ich właściciela może być zagrożone. Zapytał przy okazji dyżurnego o dokładny adres zgłoszenia o napadzie na jeden z domów przy ulicy Granicznej, bo miał zamiar i tam się udać, poszukać jakiegoś tropu. Chciał rozejrzeć się i popytać u sąsiadów, być może ktoś coś zauważył.

Hieronim zdawał sobie sprawę, że nie dostanie potrzebnych danych w kilka, a raczej w kilkadziesiąt minut, więc schował telefon z powrotem do kieszeni. Przyszła mu do głowy jeszcze jedna myśl. Kolejna szansa na pozyskanie jakichkolwiek informacji.

- Możesz zadzwonić do Skrętkowskiego? – poprosił Kubę. – Skoro to on kazał Żaklinie jechać na reportaż, to może dzwoniła do niego w międzyczasie?

- Racja – Kuba wysupłał z tylnej kieszeni spodni poobijany telefon z pękniętą w rogu szybką i otworzył listę ostatnich połączeń.

- Daj na głośnomówiący, Kuba – polecił aspirant, więc Kuba włączył głośnik i położył telefon na biurku pomiędzy nimi. – Powiedz mu od razu, że tu jestem i przysłuchuję się rozmowie. Może sam też będę miał jakieś pytania.

Z telefonu dobiegły długie, przerywane sygnały wywołania. W przeciwieństwie do Kuby, Hieronim z niecierpliwością czekał na połączenie. Kuba nie wiadomo dlaczego zaczął szeptać i pochylił się w stronę aspiranta.

- Niech pan sam popatrzy, nawet komórkę starą dostałem. Cztery razy dziennie muszę ją ładować. A Żaklina dostała nowiutki, bo podobno szybko transferuje dane. No, ale ja na reportaże nie jeżdżę…

- Czego chcesz, Kuba! – z aparatu odezwał się w końcu mało uprzejmy, lekko schrypnięty i wyraźnie umęczony głos w telefonie. – Nie wiesz, że jestem w szpitalu?

- W szpitalu? Ojej! A co się stało panu redaktorowi? – Kuba doskonale udawał troskę i zainteresowanie.

- Nieźle oberwałem, ale nie narzekam. Mam podobno parę kości połamanych, ale przeżyję. Możesz mi wierzyć, że tamci dwaj wyglądali dużo gorzej – chyba nie tylko Hieronim odniósł wrażenie, że redaktor Skrętkowski zmyśla i wyolbrzymia. Potem, skubany, płynnie przeszedł na ton mentorski. – Cóż, młody człowieku, sam sobie wybrałem to niebezpieczne zajęcie. Czasem robota wymaga od nas poświęceń. Nie pierwszy i nie ostatni raz ucierpiałem w trakcie…

- Panie redaktorze – Kuba przerwał Skrętkowskiemu jego wykład o naszpikowanej niebezpieczeństwami pracy dziennikarza śledczego. – Jest u mnie aspirant Świgoń z policji i słyszy naszą rozmowę. Podobno Żaklina gdzieś zaginęła i nie można się z nią skontaktować. Dzwoniła może do pana?

- Nie rozmawiałem z nią od chwili, kiedy poprosiłem o wyjazd na fotoreportaż – na informację o obecności policjanta ton redaktora zmienił się na bardziej formalny i rzeczowy, na pewno z mniejszą liczbą konfabulacji. Kuba spojrzał na aspiranta, potaknął kilka razy głową i szeroko otwierając usta, szepnął przedrzeźniając starszego kolegę z redakcji „Jasne, poprosił. Kazał!”.

- W takim razie nie mam więcej pytań - Hieronim nie zamierzał dłużej przemęczać rozmową obolałego redaktora. – Ale gdyby Żaklina się do pana odezwała, proszę natychmiast dać znać dyżurnemu na komendzie, albo mi osobiście, dobrze? Zaraz poproszę Kubę, żeby przesłał panu SMS-em mój numer. Dziękuję, panie redaktorze, to wszystko z mojej strony.

- Chwileczkę! Ale ja mam jeszcze pytanie do Kuby. Sprawdzałeś w chmurze, synu?

- Gdzie? – Kuba wydawał się prawdziwie zaskoczony pytaniem, a może faktycznie nie dosłyszał.

- No, w chmurze. Czy Żaklina zrobiła jakieś zdjęcia? Zaginęła, czy nie, przecież i tak możemy puścić fotorelację z napadu na Granicznej – redaktor Skrętkowski osiągał czasem szczyty cynizmu, obojętności i wyrachowania, chociaż to akurat były dobre i pożądane cechy z jego zawodowego punktu widzenia.

- Nie rozumiem – Kuba był wyraźnie speszony, bo naprawdę nie wiedział o czym mówi Skrętkowski. Bał się pewnie tylko do tego przyznawać. – Ale Żaklina nie wróciła jeszcze do redakcji!

- Czy ty się wczoraj urodziłeś, człowieku! – teraz ton doświadczonego redaktora stał się szorstki i z nutą wywyższania się. – Sorry, ale niby młody, a taki jakiś niedorobiony technologicznie jesteś. Zdjęcia, które robi nasz aparat automatycznie kopiują się do chmury. Jeżeli tylko oczywiście telefon reportera pstrykającego fotki ma zasięg i możliwość transferu danych komórkowych, no i włączony bluetooth. Ile ty u nas pracujesz, Kubusiu? Nie mów, że nie wiedziałeś?

- Ło, matko! Faktycznie! Ale osioł ze mnie! – żeby jakoś z tego wybrnąć Kuba udawał, że wiedział, ale zapomniał.

Spojrzał na policjanta robiąc wielkie oczy, wykrzywiając usta, kręcąc głową i wzruszając ramionami. Czyli ewidentnie nie wiedział. Pewnie dlatego, że był w redakcji najmłodszy stażem i nikomu jeszcze nie przyszło do głowy przeszkolić go z obsługi służbowego aparatu cyfrowego, pomyślał Hieronim i uśmiechnął się pod nosem. Kuba najwyraźniej świetnie umiał sobie radzić w trudnych sytuacjach. Redaktor Skrętkowski musiał poczuć się usatysfakcjonowany, bo całkowicie zmienił ton.

- No, to sprawdź szybko te foldery w chmurze. Jeżeli Żaklina zrobiła dzisiaj jakiekolwiek nowe zdjęcia, to na pewno tam są. Jeżeli tam są, zrób z nich użytek i na szybko puść njusa z jakimkolwiek opisem. A jeśli znów nas objadą na forum, później najwyżej się poprawi te opisy. No, dawaj! Do roboty! Czytelnicy łakną krwi!

- Spoko, już się robi – uspokoił redaktora Kuba i popatrzył na aspiranta. – Jeżeli mamy te foty, to przynajmniej pan policjant będzie wiedział, czy i o której nasza papużka była na Granicznej. Zawsze to jakiś ślad, prawda, panie aspirancie?

- Na razie, panowie – pożegnał się redaktor Skrętkowski. – Idzie jakiś lekarz z rentgenem. Boję się, że zaraz mnie będą chcieli wsadzić w gips – i połączenie zostało po drugiej stronie rozłączone.

Kuba bezzwłocznie uruchomił redakcyjny komputer. Przekręcił płaski ekran monitora, tak, aby obydwaj z aspirantem mogli widzieć wyświetlaną zawartość. Aspirant pochylił się do przodu i widział, jak młody człowiek sprawnie porusza się po aplikacjach.

- Klnę się na własną matkę, że nikt mi o tym wcześniej nie mówił – Kuba czuł się w obowiązku wyjaśnić policjantowi swój brak kompetencji , chociaż nie musiał mu z niczego tłumaczyć. – Swoją drogą, świetna funkcja z tym kopiowaniem do chmury. A o ile przyspiesza pracę dziennikarzy! Mam, faktycznie są jakieś pliki! Fotki z dzisiejszymi datami! – mimo, że aspirant wszystko widział, Kuba wskazał palcem na nazwy plików w folderze, nie wiadomo dlaczego nazwanym szumnie po angielsku „FIELD PHOTOS”, jakby reportaże pochodziły tylko z pola walki albo z gospodarstw rolnych.

Hieronim doznał lekkiej ekscytacji, chociaż wiedział, że mogą to być jedynie nic nie wnoszące zdjęcia posesji i okolicy miejsca zdarzenia. Ale przynajmniej już teraz wiadomo, że Żaklina dotarła na miejsce i wykonywała tam swoje obowiązki. Zawsze to jakaś kolejna i potwierdzona informacja.

- Ile jest tych fotek? – spytał widząc, że ikonki jak macierz wypełniają cały ekran.

- Razem sześćdziesiąt pięć – odpowiedział Kuba. – Otwieramy po kolei?

- Dawaj, i tak nie mamy nic do stracenia – Hieronim nie wierzył, że przegląd zdjęć może wnieść cokolwiek istotnego do poszukiwań Żakliny, ale nigdy nie należy mówić nigdy.

Kuba otwierał po kolei dobrej jakości fotografie. Podzielił się swoim spostrzeżeniem.

- Dobre robi zdjęcia, nie? Ma oko nasza Żabcia, prawda?

Hieronim zauważył dokładnie to samo. Fotografie musiały być robione z pewnej ręki i ze świetnym okiem, czyli prawdopodobnie w większości przez wizjer. Może tylko kilka zdjęć można było odrzucić, ale pozostałe były prawdziwie reporterskie. Nawet ujęcia otwartej furtki czy uchylonego okna miały jakiś wydźwięk i niosły ze sobą określoną treść. Po jakichś czterdziestu obrazach, przedstawiających dom, posesję, pojazdy służb i ratowników pchających nosze, Hieronim zobaczył znaną mu osobę wyprowadzaną przez medyków. Antonina vel Julia Polańska szła na własnych nogach opatulona złotym kocem termicznym i prowadzona pod rękę przez członka zespołu ratunkowego. Fotoreportaż świetny, ale Hieronim nie mógł się z tych zdjęć dowiedzieć niczego więcej o losach porwanej Żakliny.

- Zobacz… Znaczy, niech pan zobaczy tutaj. Od tego zdjęcia zmienia się plener – zamyślony Kuba kiwnął głową w kierunku ekranu. – Może to jakiś sąsiad albo przypadkowy przechodzień? Musiał zainteresować Żaklinę , bo zrobiła mu łącznie kilkanaście ujęć. Z daleka i z bliska. – Kuba wyświetlił najlepsze jego zdaniem ujęcie mężczyzny w płaszczu, który stał opierając się o ciemne audi na bolesławieckich numerach. – Kto to może być? Stoi tak koło samochodu i stoi. A wpatruje się prosto w obiektyw, jakby wiedział, że jest fotografowany… – Kuba przerwał, bo zaniepokoił się milczeniem siedzącego obok policjanta. Odwrócił się w jego stronę.

Blady, jak ściana, aspirant również wpatrywał się w wyświetlone zdjęcie i zacisnąwszy wargi, milczał. Można powiedzieć, że dosłownie zastygł. Widać było, że nad czymś się zastanawia, albo coś głęboko analizuje. Po chwili sam sięgnął po dwie puste karteczkę i coś na nich zapisał. Jedną z nich, tę, która zawierała numer jego telefonu, wręczył Kubie. Następnie wstał, obszedł biurko, stanął przy nim i położył mu rękę na ramieniu.

- Dzięki, Kuba. Bardzo mi pomogłeś. Nie wiesz nawet jak bardzo. Być może uratowałeś właśnie życie Żakliny – Kuba zdziwionym wzrokiem obserwował policjanta, kiedy ten chował drugą karteczkę do kieszeni i wyjmował swój telefon.

Hieronim zapamiętał z łatwością numer blach nowego auta Jacenki. W jednej chwili odzyskał nadzieję na szybkie odnalezienie Żakliny. Zdawał sobie jednak sprawę, że w pojedynkę tego nie zrobi. Ten bandyta był wyjątkowo niebezpieczny i bezwzględny. Sięgnął po leżący na biurku kask, krótko pożegnał się z Kubą i wyszedł z redakcji.

Wychodząc z budynku podawał z pamięci odkryty numer rejestracyjny dyżurnemu, a potem natychmiast wybrał numer do podkomisarza Kamińskiego, aby podzielić się nową rewelacją w ich śledztwie. Nie miał pojęcia, że i w szpitalu sprawy przybrały nieoczekiwany obrót, a już za parę chwil Bolesławiec stanie się areną pościgów rodem jak z amerykańskich filmów.
-------------------------------------
c.d.n.
Pozdrawiam,
M.

Piękne