Redakcjo, one nie są w ciężarówce, tylko w hangarze (prawdopodobnie, bo jeszcze nie do końca wiadomo).
Świetny, wręcz idealny wybór zdjęcia. Jak Wyście je w tym Mielnie wtedy sfotografowali? :)
M.

c.d.
‐------------------------------------
- Czemu tak zamilkłaś? Kto to dzwonił? Stało się coś złego? – zadając te pytania Bolesław skierował wzrok w stronę Julii, choć wciąż wszystko, na co patrzył, było nadal lekko niewyraźne, jakby ktoś założył mu niewłaściwie dobrane okulary. Nie mógł zobaczyć ani przerażenia Julii po rozłączeniu jej rozmowy z porywaczem, ani tego, że z jej twarzy odpłynęła cała krew i Julia była teraz bledsza niż szpitalna pościel, w której leżał.

Odebrany przed chwilą telefon nie był właściwie rozmową, lecz raczej odsłuchaniem krótkiego komunikatu. Zakończonego informacją, że dzwoniący wkrótce się z nią ponownie skontaktuje. Zabrzmiało to całkiem, jakby porywaczowi niespodziewanie coś przerwało. Przecież nawet nie zdążył jasno przedstawić swoich żądań. Dał tylko znać do zrozumienia, że bardzo pragnie stać się kolejnym właścicielem szmaragdu.

Co robić? Przecież sama sobie nie poradzę, uznała Julia. Waldek! Tak, w Waldku cała nadzieja. On będzie wiedział najlepiej, co powinna teraz zrobić, aby uratować Olę. Ale najpierw Bolek musi się dowiedzieć o tym, że jest jej ojcem. Waldek miał rację. Nie można dłużej z tym zwlekać, stwierdziła. Trzeba się przemóc i mieć to już za sobą.

Julia milczała dłużej niż potrzeba, więc Bolesław zaczął się poważnie niepokoić. Jednak nie miał w zwyczaju dwa razy zadawać tego samego pytania. Cierpliwie czekał na odpowiedź, jakby wyczuł, że za chwilę dowie się czegoś ważnego, a może strasznego. A może ważnego i strasznego jednocześnie. Julia zaczęła liczyć regularne piknięcia maszyny, odmierzającej tętno podłączonego do niej Bolka. Krótkie, powtarzające się dźwięki z aparatury zauważalnie zwiększyły częstotliwość. Oho, Bolek się denerwuje. I ja to rozumiem, stwierdziła w myślach Julia, bo ma powód. Dobra. Pięć, cztery, trzy, dwa, jeden…

- No więc… Bolek. Nie wiem od czego zacząć… Bo… Bo muszę ci powiedzieć o czymś, o czym do tej pory… yyy… co do tej pory, co wiele lat przed tobą ukrywałam. Ale musisz mi wybaczyć, bo wcale nie chciałam… to z powodu mojej matki… Po prostu… wtedy… po tym… to znaczy po tamtym spotkaniu… – Julia nie zdawała sobie sprawy, że informacja o istnieniu Oli zwyczajnie nie będzie jej chciała przejść przez gardło. A jak tu jeszcze do tego powiedzieć Bolkowi o jej porwaniu?

- Jezu, wiedziałem! Czułem, że coś przede mną ukrywasz. Oczywiście coś nabroiłaś przez te parę dni, kiedy mnie przy tobie nie było, tak? Zawsze musisz coś zmalować. Jasne, że tak, przecież ty jesteś Julka. Najpierw robisz, a później dopiero myślisz. A potem „ojej, nie chciałam”, „sorry, tak jakoś wyszło” – Bolesław zaczął przerysowywać sposób, w jaki Julia zwykle tłumaczyła swoje potknięcia i błędy. Nigdy dotąd nie słyszała, by Bolek tak się rozgadał w jej obecności. Złośliwy, owszem, bywał już wcześniej, ale Bolek i gaduła to zawsze dotąd były antonimy. A może staje się coraz bardziej zrzędliwy, bo się po prostu starzeje i tyle.

- Bolek! Przestań. Chciałam ci tylko powiedzieć, że…

- Jak mam przestać, jeżeli wciąż trzeba po tobie coś naprawiać! – Bolesław najwyraźniej dopiero zaczął się rozkręcać. – Robisz, co chcesz, a potem zawsze to ktoś inny musi po tobie sprzątać. Tak jak wtedy z tą nocną wyprawą, nurkowaniem i skrzynką z ciężarówki. I tak jak teraz z tą samą skrzynką i tym cholernym kamieniem! Zamiast to zostawić, zapomnieć, zacząć wszystko od nowa, to nie… – Bolesław znów zmienił głos przedrzeźniając Julię i jej sposób proszenia. – „Bolek? Chodź, wyciągnijmy tę skrzynkę i sprawdźmy, co za skarb jest w środku. Julia cię tak prosi!”. A ja co? Nie miałem ochoty się w to pchać, ale coś mnie podkusiło. Chyba pomyślałem, że ci w ten sposób zaimponuję. Chciałem znowu zbliżyć się do ciebie i dałem ci się namówić na tę kolejną leśną wyprawę. I co? I miałem rację. Przez te twoje pomysły znów niemal doszło do tragedii. Tylko tym razem to ja prawie zginąłem. – Bolek popukał się w czoło. – Ale ja durny byłem, że się na to zgodziłem… No i mam za swoje…

- BOLEK! – Julia, przerywając Bolkowi jego słowotok zarzutów, musiała podnieść głos tak, że aż echo poniosło po korytarzu. – Mamy córkę!

- Widzisz? Nie mówiłem, że coś zmalowałaś?! – Bolesław jakby nie dosłyszał, albo nie zrozumiał formy mnogiej czasownika mieć. A najpewniej jedno i drugie. – Zrobiłaś sobie z kimś dziecko i nic mi o tym nie powiedziałaś. No i co? Oczekujesz, że to ja powinienem teraz coś na to zaradzić? Pewnie jeszcze sprowadzisz tu jej tatusia! Wyobrażasz sobie, że będziemy wszyscy czworo żyć, jak jedna szczęśliwa rodzinka? O, już to widzę! „Dzisiaj ty zrób mi śniadanie, Bolek, ja jeszcze trochę pośpię”. „A ty”, jak mu tam, pewnie jakiś Stasiu, „poodkurzasz, a potem chłopcy razem skoczycie po zakupy, co?” – Bolek był coraz lepszy w odgrywaniu zachowań Julii, aż autentycznie, mimo niewesołej sytuacji, zachciało się jej śmiać jak na kabaretowym występie. – Tobie już chyba całkiem coś się we łbie pokiełbasiło, Julka… Szkoda, że mi wcześniej tego nie powiedziałaś. Od razu uznałbym, że nie ma po co się w to wszystko pchać...

- BOLEK!!! Jak się nie zamkniesz, wychodzę. I może już nie wrócę, bo jeśli życie z tobą ma tak wyglądać, to będzie jakaś gehenna usłana wiecznymi pretensjami! – zdenerwowała się i odbiła wreszcie piłkę Julia, chociaż wyraźnie wyczuwała, że Bolek w chwili obecnej nie do końca jest sobą. Po prostu puściły mu nerwy. Musiał wylać z siebie jakieś nagromadzone przez lata złe emocje. Chyba trzeba mu na to pozwolić i dać się trochę poopluwać. W końcu miał jednak trochę racji, ale naprawdę odrobinę, jedynie ociupinę.

- Jakie życie? Myślisz, że ktoś chciałby żyć z taką kłamczuchą, jak ty?? Jak chcesz, to idź sobie do tego swojego Jasia, Stasia, czy jak mu tam, ojca twojej córki... Mam nadzieję, że go tutaj nie przyprowadzisz. Chciałbym wyjść ze szpitala zdrowy. Zwodziłaś mnie, namotałaś mi w głowie i teraz tak po prostu mówisz mi „Mam córkę!”. A coś tak czułem, cholera, że nie do końca jesteś ze mną szczera. No i wyszło, choć z drugiej strony lepiej teraz niż później, gdyby już do czegoś między nami doszło…

- Doszło, Bolek. Ale ty w ogóle mnie nie słuchasz… Mówię ci, że…

- Odezwała się ta, która słucha… – bez pardonu przerwał jej Bolesław. – Chcesz, to idź! I tak zrobisz, co uważasz, bo ja się przecież dla ciebie w ogóle nie liczę… Wtedy w wakacje zostałem sam i jakoś musiałem sobie dawać radę bez ciebie. Na początku próbowałem do ciebie dotrzeć, ale ty nie chciałaś się ze mną widzieć…

- Nieprawda, Bolek! – stanowczo zaprotestowała Julia. Czuła, że zamiast wyznania o jego ojcostwie, ich rozmowa zamienia się w dość ostre rozliczenie z przeszłością. Oby to nie był początek końca, przestraszyła się. – To moja matka blokowała ci dostęp do mnie. Ja przez parę miesięcy nie mogłam podejść do okna, a na telefon nie wolno mi było nawet popatrzeć. Że to niby dla mojego dobra. Matka nawet mojemu ojcu zakazała rozmawiać ze mną o tobie, a on nie miał siły z nią walczyć. Zawsze się jej podporządkowywał, jak potem z tą całą wyprowadzką z Bolesławca.

- Ty nie wiesz, Jula, jak ja okropnie się wtedy czułem. Jak to mnie totalnie przybiło… – uciszył się nagle i nieoczekiwanie Bolesław. Wylał emocje i dalej już tylko opowiadał. Bez oskarżycielskiego tonu, bez cienia wyrzutów. – Odpuściłem sobie naukę i dlatego nie chciałem nawet podchodzić do matury. A potem na komisji w WKU powiedziałem, że nie będę się dalej uczyć, no to hyc, capnęli mnie do wojska. I tam jakoś udało się przestać myśleć o naszym zerwaniu. A potem ten jeden raz, tam w domu u Czarka, na moment wszystko wróciło. Uświadomiłem sobie, że nadal nie potrafię żyć bez ciebie i że to się nie zmieni. No, a potem znów przestałaś się do mnie odzywać. Nie zasłużyłem sobie wtedy na to, żebyśmy ponownie i definitywnie się rozstali…

Bolek nie mógł widzieć, że łzy Julii, jak małe diamenciki, ciekną właśnie po jej policzkach i kapią na jej t-shirta, tworząc na tkaninie coś na kształt konstelacji gwiezdnej. Jedna gwiazda za każdy stracony bez Bolka rok. No, uzbierało się tego sporo. Zbyt wiele. Julia bardzo żałowała, że nie może cofnąć czasu. Postanowiła wytłumaczyć Bolkowi kilka rzeczy, o których dotąd nie wiedział.

- Powiedziałeś mi wtedy, że za pół roku wychodzisz, pamiętasz? Zapisałam sobie telefon do twojej jednostki. I potem, dokładnie 178 dni po tym, kiedy się z tobą… kiedy się ze sobą… w ostatnim dniu, który miałeś spędzić w wojsku chciałam zadzwonić, ale nie mogłam. Wiedziałam wtedy, że być może pozbawiłam nas ostatniej szansy…

- Nie mów, że zgubiłaś ten numer? – Bolek patrzył teraz w okno, chociaż niewyraźny widok za szybami był dla niego całkowicie obojętny. Nie wiedział czemu, ale nadal powątpiewał w jej prawdomówność. To nawet lepiej, że wzrok mu szwankował, bo nie chciał patrzeć na Julię. Nie zaryzykowałby teraz spojrzenia jej prosto w oczy, bo bałby się, że zobaczy tam prawdopodobnie tylko nieszczerość i wygasłe uczucie.

- Nie zgubiłam. Nauczyłam się go nawet na pamięć. Ale wtedy coś się zdarzyło. Coś, co dotyczyło tylko nas. I moja kochana, troskliwa mamusia poczuła swój matczyny zew i znów postanowiła zagrać w swoją grę „Ja wiem najlepiej, czego ci trzeba”…

- Możesz troszkę jaśniej? Jak mam ci zaufać, kiedy wyczuwam, że nadal nie mówisz całej prawdy? Podaj mi swoją rękę, Jula – Bolek wyciągnął rękę do przodu. Julia położyła swoją lewą dłoń na jego otwartej dłoni. Bolek zacisnął palce, wciskając swoje między jej i położył ich splecione dłonie na swoim sercu. – Zawsze biło dla ciebie. Czujesz, jak wali? Bo jeszcze tam jesteś. Bo, to wszystko jeszcze się tam tli. Naprawdę. I albo powiesz mi wszystko teraz, albo na zawsze i bezpowrotnie zgaśnie to, co do ciebie czuję…

Za oknami rozległa się syrena karetki pogotowia wyjeżdżającej spod szpitala. Tuż potem jeszcze jedna. A potem kolejna. Musiało stać się coś poważnego, pomyślała Julia, skoro wysyłają prawdopodobnie wszystkie dostępne ambulanse. Wierzchem wolnej dłoni rozmazała płynące po policzkach łzy, razem z dyskretnym makijażem. Bolek romantyk. Bolek poeta. Tak pięknie to powiedział. Czemu nie pisze wierszy?

- Bolek, ja… przecież powiedziałam ci przed chwilą… Zaręczam ci, że nie ma żadnego innego faceta poza tobą…

- Zanim kolejny raz skłamiesz, albo coś przemilczysz, zastanów się. Jeżeli ty też coś czujesz do mnie, nie pozwól, żeby nam się to teraz wymknęło… Proszę cię. Kolejny raz tego nie zniosę.

Julia wiedziała, że Bolek ma rację. On wcale nie grał i niczego nie udawał, żeby ją zmusić do tej spowiedzi. Po prostu powiedział, co czuje. Nie wiadomo, ile go to kosztowało, ale na pewno nie było mu łatwo. Nie podawał się, nadal walczył o tę ich trzecią szansę. A więc musi mu powiedzieć wszystko i to do samego końca. Tu i teraz. Dobra, no to będzie szczerze i boleśnie. Dla niego i dla mnie, postanowiła Julia przymykając oczy. Wzięła długi wdech, zacisnęła palce na jego palcach i odkręciła kurek prawdy.

- Trochę trudno mi to mówić, bo pewnie wyjdę na niewdzięczną i marnotrawną córkę. Ale to wszystko przez moją matkę. To przede wszystkim jej wątpliwa zasługa. Nie zadzwoniłam wtedy do ciebie, bo ona drugi raz postawiła mi ten sam wybór…

- Jaki wybór, Julka? – Bolesław wolał żyć w świecie opartym na prostych zasadach. Nigdy do końca nie rozumiał zawiłości kobiecego umysłu i reguł kierujących światem babskich emocji. A już relacja matka-córka była dla niego tak niezrozumiała, jak fizyka kwantowa. Niby ktoś tam odkrył i opisał te drobinki materii, niby są dowody, że wszystkie one na siebie jakoś wpływają, ale cała ta wiedza psu na budę, kiedy tak naprawdę nie rozwiązuje nawet jednego ważnego życiowego problemu. Jak choćby tego, dlaczego to, co matki uważają za dobre dla swoich córek, tak naprawdę w wielu przypadkach wyrządza im nieodwracalną krzywdę.

- Powiedziała do mnie: „Albo on, albo my i nasza pomoc”. Za wszelką cenę nie chciała, żebyś znów zaczął się ze mną spotykać. Uparła się i dopięła swego. A ja nie miałam siły, nie miałam odwagi, żeby o nas zawalczyć. Drugi raz dałam za wygraną – Julia otworzyła oczy, ale w poczuciu winy opuściła głowę. Potem podniosła wzrok i przeniknęła przez jego chore oczy do jego skrzywdzonej duszy.

- I tylko o to chodziło? Tak bardzo ci była potrzebna ich pomoc? – zdziwienie Bolesława odmalowało się na jego twarzy. – Przecież byłaś… byliśmy dorośli! Mogłaś studiować i pracować. Ja po wyjściu z wojska też znalazłbym jakąś robotę we Wrocławiu. Coś byśmy razem wynajęli, jakąś kawalerkę na początek. Mogłem się też dalej uczyć, z twoją pomocą podejść do matury. Jakoś ułożylibyśmy sobie życie. Kiedy ludzie się kochają, poradzą sobie. Wiem, że to brzmi jak wyświechtany banał, ale prawdziwa miłość jest w stanie pokonać wiele przeciwności. A nasza była najprawdziwsza na świecie, prawda? Jedna na milion.

- Jedna na miliard, żeby być dokładniejszym – wtrąciła Julia.

- Niech ci będzie jedna na miliard. A nie mogłaś się wreszcie postawić swojej matce? Pierwszy raz, wtedy w czerwcu, po naszej przygodzie w lesie, to jeszcze rozumiem. Byliśmy oboje niepełnoletni i rok przed maturą. Mogłaś faktycznie pomyśleć, że bez rodziców świat ci się zawali. Ale potem, na studiach? Dlaczego uważałaś, że nie poradzisz sobie bez nich? Tak bardzo zależało ci na ich kasie? Wydawałaś się wtedy, zresztą wcześniej też, być taka samodzielna, odważna, pewna siebie, choć trochę szalona, nieprzewidywalna szajbuska…

- No, dzięki, Bolek. Sporo się właśnie o sobie dowiedziałam – Julia była zadowolona, bo miała wrażenie, że w ten sposób, właśnie teraz i odpowiednio dobranymi słowami zamykają z Bolkiem niedokończone fragmenty powieści o nich samych. Zdaje się, że tego właśnie potrzebowali. Była pewna, że dzięki temu w przyszłości będą już wracać wspomnieniami wyłącznie do tych dobrych chwil.

- Prymuska, której wszyscy nauczyciele wstawiali bez namysłu najwyższe stopnie – kontynuował Bolesław. – Lubiana i podziwiana przez wszystkich. Po prostu najlepsza. Dzisiaj mówią na takich debeściak.

- Bolek, teraz to mnie zawstydzasz.

- Ty nie wiesz, jak wspaniale było wiedzieć, że tam przy sobie widziałaś też i miejsce dla mnie. Nie masz pojęcia, ile to dla mnie znaczyło. Dla zwykłego sieroty, którego nawet na nowy rower nie było stać. Dla chłopaka znikąd – Bolesław wyjątkowo trafnie dobierał słowa i opisywał ich czasy licealne. Julia nie spodziewała się, że po tylu latach wciąż będzie tyle pamiętał. – Jak mnie to wyrwało do góry. Bez ciebie nie miałbym nawet w połowie takich ocen, jakie dostawałem dzięki twojej pomocy. Ale wiesz, co? Zawsze się bałem. Bałem się, że to się skończy. Że traktujesz mnie tylko jako swoją zdobycz, zabawkę. Żeby się mną móc pochwalić, bo miałem szczęście być wysoki, nieźle zbudowany i dobrze razem wyglądaliśmy.

- Nigdy, ale to przenigdy nie myślałam o tobie jak o kwiatku do butonierki – zapewniła Julia. – Ani jak o kimś, kim mogłabym się chwalić. Jeśli mowa o miłości, czy jak inni uważają, chemii uczuć, to wiedz, że na mnie zadziałało, jak to mówią, od pierwszego wejrzenia. Nie wiem, jak było u ciebie.

- Mnie Kupidyn ustrzelił jeszcze na korytarzu, zanim weszliśmy na pierwszą lekcję z naszym wychowawcą. Pamiętam jak dziś, kiedy zwróciłem uwagę na twoją rudą czuprynę. Nie dało się zresztą jej nie zauważyć… – Bolek zamyślił się. Prawdopodobnie wrócił wspomnieniami do pierwszego dnia września roku, w którym obydwoje zdali do tego samego liceum. Do momentu, kiedy po godzinie powitalnego apelu świeżo upieczeni licealiści rozeszli się do swoich klas, aby poznać swoich wychowawców, nowych kolegów i nowe koleżanki na kolejne cztery lata nauki.

- Bolek, dobrze, że tak sobie rozmawiamy, wiesz? Bo teraz mogę ci powiedzieć o najważniejszym – Julia była przekonana, że odpowiedni moment właśnie nadszedł. Ale znów jakoś się nie złożyło, bo nadal nie do końca nieuświadomiony Bolek kolejny raz jej w tym przeszkodził.

- No, przecież powiedziałaś mi już, że masz córeczkę. Przyjąłem do aprobującej wiadomości – słowa Bolesława zabrzmiały naprawdę szczerze. O dziwo, nie był ani trochę zły.

- Dorosłą córkę – skorygowała wiek ich dziecka Julia. – Ma na imię Aleksandra.

- Ola. Jakie śliczne imię! – zachwycił się Bolesław. Ogarnęło go jakieś dziwne podekscytowanie. Pewnie uznał, że Julia wreszcie wyrzuciła z siebie to, co przed nim ukrywała i odtąd będą ich w życiu czekać już tylko same najwspanialsze, najszczęśliwsze chwile. – Podobna do ciebie? Bo jeśli tak, to pewnie ma sporo adoratorów! Ciekawe, czy mnie polubi? Kiedy będę ją mógł poznać?

- Teraz to chwilowo niemożliwe, Bolek…

- A co, pewnie mieszka gdzieś daleko? To nic, jak wydobrzeję, pojedziemy tam moim wysłużonym, bordowym staruszkiem. O ile nie zabrali go jeszcze na policyjny parking.

- Mieszka… my z Olą razem – głos Julii zaczął się łamać. – Właśnie chciałam… muszę ci powiedzieć… Ten telefon… Ona została, znaczy ktoś ją… no, za ten szmaragd – Julia mimowolnie i dość głośno zaszlochała. A potem wybuchła. – On ją porwał, bo chce dostać ten kamień! Wyobrażasz sobie? Jak można coś takiego zrobić!

- Jak to porwał? Kto?

- No, ten sukinsyn, który do ciebie strzelał! – Julia nerwowo nie wytrzymała, a słowo na „s” było najłagodniejszym określeniem, które przyszło jej do głowy.

Bolesław zerwał się, jakby chciał wstać z łóżka. Julia była przekonana, że gdyby go nie powstrzymała i nie przydusiła jego ramion, biegałby już po korytarzu przeszukując wszystkie pomieszczenia po kolei, mimo, iż nie wiedział nawet kogo powinien szukać. To znaczy wiedział, jak wygląda ten, który porwał Olę, ale nie wiedział jak wygląda ona sama. Ale gdyby ją zobaczył, z pewnością domyśliłby się wreszcie, czyją jest córką. Geny nie kłamią.

- A dokąd ty się wybierasz? Przecież ledwie wstaniesz, od razu się przewrócisz!

- A policja już wie? – Bolesław zdał sobie sprawę, że w jego stanie na niewiele się zda w poszukiwaniach, więc ochłonął, a w jego głowie zaczęły się rozkręcać operacyjne trybiki.

- Tylko ty i ja. Nikt więcej…

- Nikt więcej oprócz mnie – dodał męski głos dobiegający od strony wejścia. – Ja też już wiem o porwaniu Oli. Przeglądałem właśnie szpitalny monitoring. Lepiej być ostrożnym, bo mamy do czynienia z wyjątkowo groźnym przestępcą. Nie uwierzycie, kiedy zaraz wam opowiem, co się działo pod szpitalem i co się teraz dzieje w waszym nudnym mieście… Normalnie jakby kręcili tu jakiś film sensacyjny…

Zaskoczona Julia, zajęta rozmową z Bolesławem, nie zauważyła, że chwilę temu w drzwiach stanął jego brat. Zobaczyła Waldka dopiero, kiedy ten nieoczekiwanie się odezwał. Ciekawe, ile słyszał z ich całej rozmowy?

- Tak sobie myślę, Waldek, że dopóki facet nie powie, czego chce, będzie lepiej, żeby nikt poza nami na razie o tym nie wiedział – stwierdził Bolesław, a pozostała dwójka kiwając głowami przyznała mu rację.

- Niech tak będzie – poparł go Waldek. Bracia Wilczyńscy byli w kwestii powiadamiania organów ścigania wyjątkowo zgodni. Widocznie obu zależało na tym, aby Oli włos z głowy nie spadł. Obaj musieli w przeszłości mieć do czynienia z tego rodzaju zdarzeniami i wiedzieli jak to się może skończyć, stąd zapewne ich ostrożność. – Gliniarze tylko by coś skrewili. Nie możemy do tego dopuścić. Jakaś obława, nieuważny ruch i dziewczyny mogą ucierpieć.

- Dziewczyny? – Bolesław uniósł brwi tak wysoko, że prawie odzyskał grzywkę. Mogło się tak wydawać, ale nie umknęło mu wcześniej, że Waldek musiał o córce Julii wiedzieć wcześniej od niego. – Skoro już mamy tutaj kącik zwierzeń, czy jest jeszcze coś, Julka, co chciałaś mi powiedzieć, zanim lepiej ode mnie poinformowany o wszystkim Waldek nam opowie, co słychać w mieście, oprócz wyjących od kilku minut wariackich syren?
-------------------------------
c.d.n.
Do komentarzy, tęskno mi, Panie

Pozdrawiam
M.

Obiecuję przyłożyć się wieczorem do skreślenia zdań kilku na tematy bieżące, z jaśnie panią Julią na czele. Co się tej babie w mózgowiu uległo? Może rzucisz jakieś światło na te jej wygłupy. A tym czasem - obowiązki, sprawy i sprawki oraz inne domowe bzdury. Pozdrawiam (A)

No, w końcu dom śpi i jest chwila na obiecane słowo.
I już skończmy z tą Julią, skoro już została wywołana do tablicy w poprzednim komentarzu. Od początku intrygował mnie brak jakiegoś wyraźnego motywu, który wyjaśniłby nagłe spotkanie po latach, w okolicznościach przyrody dziwnych i chyba nawet nielegalnych. Rozumiem, że stara miłość nie koroduje i jeszcze owoc tejże jest powodem samym w sobie dość istotnym, mimo pozornie jasnej sytuacji rodzinnej trzech pokoleń bohaterek. Ale skąd, na bogów paraolimpijskich, nagle u niej taki pęd do piniąszków. Pomroczność jasna?
Tak, wiem - każdy ma wady i chwilowe spadki formy.
Może, jak Bolek w końcu przetworzy komunikat o progeniturze to, ustawi pannę Julię do pionu. A i warto pamiętać, że już wie gdzie znajduje się zielone nieszczęście (tak na wypadek, gdyby J okazała się chciwą harpią)
Hirek gania po wsi na moturze. Niech gania. Nie znam się, nie lubię (moto oczywiście, nie Hirka) nie komentuję. Może jednak będzie miał okazję do rehabilitacji i będzie tym samotnym mścicielem?
A teraz z innej beczki. Tym niewinnym wspomnieniem wydarzeń na dachu chciałeś "pobudzić" czytelników? Wszak pary inne niż hetero budzą kontrowersje.
Na dziś już chyba wystarczy, drogi M.
Oczekuję z niecierpliwością kolejnych relacji.
Dobrej nocy, Imperatorze. (A)
P.S. Jak mnie strasznie drażnią te bzdury w spoilerach. A ten o ciężarówce to już szczyt.