~Say napisał(a): to jest piękna prawda . Tylko czy dzisiaj ktoś potrafi takir słowa zrozumieć ... Gdyby wszyscy sugerowali się wierszami , świat byłby o wiele mniej skomplikowany .

Poezja nie jest taka prosta! wiersz może być czasami swoistą łamigłówką! z pytaniem, co też autor miał na myśli... niekiedy z tej łamigłówki krytycy wyczytują dużo więcej, niż było w zamyśle autora, ale o to też chodzi... każdy czytelnik odbiera wiersz we własny niepowtarzalny sposób :)

Jednak poezja świata by nie uprościła :) ale gdyby była bardziej upowszechniona, wydaje się, że świat byłby lepszy :)


Dopisane 12.06.2011r. o godz. 21:39:


"Miłość bez jutra" - Tadeusz Gajcy


Mój sen śmiertelny ciałem spełniasz
i słowem płochym w śnie poczętym:
puszysta włosów twoich perła
jak promień krągły w pościel spływa,
gdzie dłoń pierzasta jak z igliwia
rozdziela cienie ciał od lęku.

Mówimy szeptem krwi łagodnej
słuchając w sobie: niech w nas płynie,
niech niesie — światło jak w roślinie
prześwietli serc planety małe
i obudzimy się słuchając
szelestu chmur i grania wody.

Bo tyle tylko jest w nas ciepła,
co dłoń zdziwiona objąć zdoła,
i trwogi tyle, co zakrzepła
wy ryj e w twarzy łza jak z ognia,
i głosu w nas, co wydać może
w kielichu warg języka ostrze.

Niech płynie w nas — mówimy jeszcze
ten szmer ciemności, póki księgę
obłoków wiatr przegina miękką.
Bo tyle tylko wiary w pieśni,
ile obrazu pod powieką
ziemi odbitej ostatecznie.

My z drugiej połowy XX wieku
rozbijający atomy
zdobywcy księżyca
wstydzimy się
miękkich gestów
czułych spojrzeń
ciepłych uśmiechów
Kiedy cierpimy
wykrzywiamy lekceważąco wargi
Kiedy przychodzi miłość
wzruszamy pogardliwie ramionami
Silni cyniczni
z ironicznie zmrużonymi oczami
Dopiero późną nocą
przy szczelnie zasłoniętych oknach
gryziemy z bólu ręce
umieramy z miłości

Ten wiersz Małgorzaty Hilar towarzyszy mi od wielu lat. Szkoda, że ludzie "zakładają maski", ale myślę, że to strach przed zranieniem.

Oprócz emocji próbuję wkleić w życie logikę :) Wiersz pani Hilar , choć fajny , przekłamuje. Miłość , która krzywdzi nie jest Miłością ... Kochanie :D

Nie zgodzę się z tym Piotrze, oczywiście nie w odniesieniu do wiersza, lecz do samego życia .
Napisałeś : "Miłość , która krzywdzi nie jest Miłością ... Kochanie", prawda jest tu połowiczna i nie jest faktycznie miłością, gdy krzywdzi tą drugą osobę. Natomiast poświęcając swoje szczęście, rezygnując z niego dla dobra ukochanej osoby ... czyli skrzywdzenie samego siebie, jest oznaką największej i najszczerszej miłości, nawet gdy się z niej rezygnuje .

~ napisał(a): Natomiast poświęcając swoje szczęście, rezygnując z niego dla dobra ukochanej osoby ... czyli skrzywdzenie samego siebie, jest oznaką największej i najszczerszej miłości, nawet gdy się z niej rezygnuje .

tak! to także jest miłość! nawet wśród braci poetów zdarza się to dość często... taki stan nakręca potrzebę pisania, to wewnętrzna potrzeba wyrażenia, emocji, uczucia :)

Albo uwolnienie myśli ukrytych w najgłębszych zakamarkach umysłu, które poeta chciałby przekazać ukochanej osobie a zrobić tego mu nie wolno. A papier przymnie wszystko, czyniąc tym samym piszącą osobę wolną, choć będącą w pewniej niewoli.

Z "Fausta" J.W. Goethe'go

Jeśli chcesz być silnym - biegaj,
chcesz być pięknym - biegaj,
chcesz być mądrym - biegaj.
...
... Więc kimże w końcu jesteś?
- Jam częścią tej siły, która
wiecznie zła pragnąc,
wiecznie czyni dobro.

Początek prawie, jak w Forreście Gumpie :|

Muszę popracowac nad tym pierwszym :)
Biegnę :P