Basi D.
Nic gruzy. Dwułodygą wyrośniem,
dwugłosem zielonym światła,
podobni chmurom i sośnie,
kwiatom płynącym na tratwach,
gdy rzeka wilgocią śliska
jest tonem świata - kołyska.
Nic ciemność. Przez nią przepłyniem,
a ręce na niej promień
w błogosławionym czynie,
w żyjącym gromie,
bo i z krzemienia się śpiewa
wieczność rosnąca - drzewa.
Nic gruzy. Ale ująć
powietrze: tam formy rosną
z guseł i zaklęć - kołując -
coraz to bliższe. Mocno
w ręce spadają - nieznane,
czasem - niedokonane.
I tak się trzeba im zaprzeć
w ziemię i wiatr, w świetlistość,
by deszczem pocisków lecąc
opadły w dłonie - czysto.
A w ich ulewie rosnąć,
ptakiem, człowiekiem i sosną.
Oczy twe to płomienie — tak jak żywica płoną,
Odwróć się, nim jak węgle zapalę się czerwone;
Jestem skrzypcami — wszystkie melodie w sobie mieszczę,
Możesz grać mi rozkazać, co tylko sama zechcesz.
Odwróć się, zwróć się do mnie! Niech stygnę, mrę wśród
płomieni,
Tęsknię, pragnę — mieszkańcem wiosny jam i jesieni,
Struny me naciągnięte — ostatnia pieśń niech wzlata
I wszystkie mej miłości szalone śpiewa lata!
Zwróć się do mnie, ach odwróć! W jesienną płońmy ciszę,
Chorągiew z krwi i złota szał burzy niech kołysze,
Aż wróci spokój — wtedy ujrzę, jak nikną w cieniu
Kroki twe, ty ostatni młodości mej promieniu.
Johannes Vilhelm Jensen
Interferencja
Błękitna noc cicha. Bezsenność.
Cisza rozpościera się i brzmi.
Dźwięk tysiąca mil pustki.
To monologi przestrzeni, jej kręgi splatają się
z bezdźwięcznymi kołami czasu.
Mój puls, serca gorączkowe napięcie
nie dają mi zasnąć,
lecz myśli zachowałem chłodne.
Moc przenika me zmysły,
spoczywam jak martwy.
Długo me myśli chłodne osaczają
płomienną cierpliwość,
me przeznaczenie.
Skupiony i bez ruchu czuję nagle
dogłębny ból, burzy mą świadomość
i oddala się.
Nazajutrz wstanę
bogaty w podniosłe słowa i radość życia,
jak co rano przedtem.
Nazajutrz czeka mnie konfrontacja z miską do mycia,
łyżką do butów, szczoteczką do zębów i całą resztą,
tytoniem, słońcem i piwem tuborg z beczki.
I przyznaję:
albo to szczyt ludzkiego szczęścia,
wiernie skopiowany,
albo głupota i żałosna fikcja.
Na nic zaprzeczenia,
głowę rozsadzają mi
bolesne myśli.
Wyostrzona świadomość.
Niszczę instynktownie, na przekór sobie.
Wszystko wokół nieprawdziwe. Niewarte starań.
Nigdy pogarda nie była bardziej dotkliwa
niż odczucie ostrza
mej świadomości.
Kiedy wyobrażenie o niezwykłych cudach świata
trafi na przekonanie o nikczemności wszechrzeczy,
wtedy doświadczam życia.
Zgrzyt osi,
diabelne zderzenie głosu psychiki
uwalnia transcendentalne wibracje bólu,
oto forma mego najgłębszego ja.
Moja świadomość to duchowa interferencja.
Krzykliwa reakcja między pełnymi harmonii
obrazami świata
oto przejmujący kształt dźwięku mego wnętrza.
Me serce targane jest skrajnymi
odczuciami świadomości.
Błękitna noc. Bezsenność.
Cisza rozpościera się i brzmi, zawodzi, krzyczy!
To dźwięk z tysiąca mil pustki
między krążącymi jak młynek kamiennymi planetami.
To monologi przestrzeni, jej kręgi
splatają się z bezdźwięcznymi kołami czasu.:)
Hermann Hesse
Maksyma
Musisz dla każdej rzeczy
być siostrą i być bratem,
aż wszystko się zjednoczy,
stanie się twoim swiatem.
Nie spadnie gwiazda, listek,
przeminiesz z nimi, czyli
nowe życie wieczyste
odzyskasz w kazdej chwili.
Niczego w życiu nie należy się bać, należy to tylko zrozumieć. M.S.C.
*** (Ale jest sen, widzenie, wiara, że tam, w górze)
Tetmajer Przerwa Kazimierz
Ale jest sen, widzenie, wiara, że tam, w górze,
jest jakieś odpłacenie, jakiś zwrot w naturze,
że tam, kto tu chciał kochać i szukał miłości:
znajdzie ją: kto chciał zbawiać: zbawia: kto czuł siłę
świecić wśród gwiazd, wirować będzie wśród światłości:
że może, gdy zrzucimy z siebie ciało zgniłe,
przeistoczeni w duchy w jednej cudu chwili,
powiemy, że zdawało nam się, żeśmy żyli...
Dopisane 25.08.2012r. o godz. 07:34:
*** (Człowiek, któremu szumi wiatr we wnętrzu ducha)
Tetmajer Przerwa Kazimierz
Człowiek, któremu szumi wiatr we wnętrzu ducha,
wyszedł na pole rano, gdy świeciło słońce,
i rozpuścił dokoła swe oczy widzące,
i otwarł w krąg słyszącą konchę swego ucha.
Szeleściła jesienna górska trawa sucha
i z pustek górskich chmury biegły śpiewające;
szedł wiatr, który się włóczy jak serce marzące,
melancholijne serce, które wiatru słucha.
I myślał człowiek: jest tu jakaś forma krucha,
w którą się wkłada życie smutne i tęskniące,
aby kwitło jak kwiaty, co więdną na łące,
i błyszczało jak mlecze, które wiatr rozdmucha;
forma, z której nic nigdy na dziw nie wybucha,
melancholijne, wielkie jezioro stojące,
w którym się topi życie, na pustkach błądzące,
ludzi, dla których wiatru szum jest rdzeniem ducha.
Dopisane 25.08.2012r. o godz. 07:57:
a ten wiersz na koniec małej porcji Tetmajera :)
Tetmajer kochał góry! Wiele poezji napisał o nich.
Melodia mgieł nocnych
Tetmajer Przerwa Kazimierz
Cicho, cicho, nie budźmy śpiącej wody w kotlinie,
lekko z wiatrem pląsajmy po przestworów głębinie...
Okręcajmy się wstęgą naokoło księżyca,
co nam ciała przezrocze tęczą blasków nasyca,
i wchłaniajmy potoków szmer, co toną w jeziorze,
i limb szumy powiewne, i w smrekowym szept borze,
pijmy kwiatów woń rzeźwą, co na zboczach gór kwitną,
dźwięczne, barwne i wonne, w głąb zlatujmy błękitną.
Cicho, cicho, nie budźmy śpiącej wody w kotlinie,
lekko z wiatrem pląsajmy po przestworów głębinie...
Oto gwiazdę, co spada, lećmy chwycić w ramiona,
lećmy, lećmy ją żegnać, zanim spadnie i skona,
puchem mlecza się bawmy i ćmy błoną przezroczą,
i sów pierzem puszystym, co w powietrzu krąg toczą,
nietoperza ścigajmy, co po cichu tak leci,
jak my same, i w nikłe oplątajmy go sieci,
z szczytu na szczyt przerzućmy się jak mosty wiszące,
gwiazd promienie przybiją do skał mostów tych końce,
a wiatr na nich na chwilę uciszony odpocznie,
nim je zerwie i w pląsy pogoni nas skocznie...
cynik - człowiek, co zna cenę wszystkich rzeczy, a nie zna wartości żadnej z nich...
Chciałabym, z tobą poszedłszy w zaświaty,
Wtulić się w jasność jakiejś białej chaty
I wszystkie słońcu skradzione uśmiechy
Wpleść w miękkie złoto jej żytnianej strzechy;
I w takiej chacie, odciętej od sioła,
Pojąc sic cisza, rozlana dokoła,
I patrząc co dzień na wstające zorze,
Czuć w duszy własnej to Królestwo Boże
Wielkiej miłości - i czuć przy swej głowie
Twa głowę piękną jak młodość i zdrowie...
I zapomniawszy, czym wpierw było życie,
W zaczarowanej swej duszy błękicie
Prząść z nieskończonej kądzieli Wieczności
Nić promienistą Wiary i Miłości.
Dopisane 30.08.2012r. o godz. 20:13:
Zawistowska Kazimiera
Noc
Cicho stąpa, gwiezdnymi połyskliwa ćwieki,
Czarna lilia, przysłana z rajskich wirydarzy,
By światu przynieść spokój bladych mniszek twarzy
I skinieniem zapalić niebios mleczne rzeki.
Gwiazd opale spod sennej iskrzą się powieki,
Sierp miesiąca wśród czarnych warkoczy się jarzy -
I cicha pośród cichych błąka się cmentarzy,
I śpiącym tam przynosi hymn lasów daleki,
I kwiaty im zsypuje do mogilnej cieśni -
Bladych dzwonków kielichy, słodką biel stokroć i -
I miesiąca poblaskiem chłodne skronie złoci,
I dawno zapomnianej każe odżyć pieśni,
I gwiazdy rozsypuje z oczyma srebrnymi,
Mrokiem czarnych kadzielnic wstrząsając nad nimi.
Dopisane 30.08.2012r. o godz. 20:14:
Zawistowska Kazimiera
Lubię barwy
Lubię barwy przymglone, miękkie i spłowiałe,
Blade tęcze, rzucone w gotyckie arkady -
I przesiany przez liście lubię promień blady,
Którym słonce ozłaca tumy spustoszałe.
Lubię mroki w marmury otulone białe,
Rozwleczonych kadzideł błękitnawe ślady
I rzewne, średniowieczne, naiwne ballady -
W dźwięk gitary zaklęte idylle nieśmiałe.
I lubię w starych freskach prześnione gawoty,
I spłowiałych jedwabi romantyczne wonie,
Miłosnych talizmanów sczerniałe pozłoty
I tęskną pieśń truwerów na teras balkonie -
Pieśń miłosną, co lecąc w omszone krużganki
Nad krosnami samotnej drżała kasztelanki.
cynik - człowiek, co zna cenę wszystkich rzeczy, a nie zna wartości żadnej z nich...
Ten świat jest nie z tego świata
Tu ręce do Boga wznosi się z przyzwyczajenia
Wolno już kraść
Wyrzuty sumienia omija się za pomocą
wyższych racji
Oszustwo w imię sukcesu jest bohaterstwem
Prawda mieszka tak daleko że nikt nie wie
gdzie jej szukać
Pycha nie jest już grzechem i panoszy się
wraz z lękiem o jutro
Psem szczujemy brodatego włóczęgę
Dzieciom na dobranoc czytamy wydruk z komputera
Jeśli mój świat jest z tego świata
to mieści się między ścianami kuchni
Wypełnił ją dymem z papierosa
zapomnianą myślą o czułości
zapachem czosnku i cebuli
przedwojenną piosenką o Rebece
Może jeszcze nadzieją że
ktoś tu wejdzie przez pomyłkę
usiądzie na czekającym od lat krześle
i poczuje się jak w domu
* * *
naprawdę możesz
oszukać wszystko i wszystkich
wyjąwszy własną myśl
naprawdę możesz zdradzić
każdy ideał
z wyjątkiem codziennego przebudzenia
w blasku poranka
lub w deszczu
naprawdę możesz
uciec przed burzą
schować znękane ciało
w cieple ognia i światła
i naprawdę możesz żyć
niczego nie czując
cieszyć się migającym światełkiem
telewizora
Zbudować z Tobą chciałam dom pełen miłości, szczęścia i blasku,
Nagle czar prysł - powstał zamek z piasku.
Życie zaczęło stroić Nam żarty,
To tak jak z Twoją lubianą grą w karty.
Nagle Cię nie potrafię czuć,
Nagle nie pragnę już Twoich ust,
Nie czarujmy się - w tym związku nie ma już nic...
Kochanie to chyba nasza klęska,
Otwarta wojna damsko - męska.;>
Żadna kobieta nie byłaby na tyle głupia, żeby zakochać się w facecie tylko dlatego, że on ma długie nogi! G. Garbo
Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników serwisu. Bolec.Info nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii i wypowiedzi, a osoba zamieszczająca wypowiedź może ponieść za jej treść odpowiedzialność karną i cywilną. Bolec.Info zastrzega sobie prawo do moderowania wszystkich opublikowanych wypowiedzi, jednak nie bierze na siebie takiego obowiązku.
Pamiętaj, że dodając zdjęcie deklarujesz, że jesteś jego autorem i przekazujesz Wydawcy Bolec.Info prawa do jego publikacji i udostępniania. Umieszczając cudze zdjęcia możesz złamać prawo autorskie. Bolec.Info nie ponosi odpowiedzialności za publikowane zdjęcia.
