*Bohaterką książki jest niedawno zmarła na emigracji poetka polska, która 17 września 1939 roku, mając siedemnaście lat, z rodzinnego Morynia nad Niemnem przedarła się przez Skandynawię do Anglii. Poznała tam pilota Olgierda Ilińskiego, który w 1943 roku, w trzy tygodnie po ślubie z nią, zginął zestrzelony nad Francją. Po dwóch latach Zofia Ilińska z drugim mężem, amerykańskim eks-dyplomatą, przeniosła się do Kornwalii. W 1992 roku młody angielski pisarz Philip Marsden, zafascynowany opowieściami poetki z dzieciństwa, odbył wspólnie z nią sentymentalną podróż na Białoruś, w poszukiwaniu rodzinnego dworku Ilińskiej. Podróżnicza książka Dom na Kresach. Powrót oddaje losy kresowego ziemiaństwa, ujawniając niezwykłą wrażliwość autora na osobliwe piękno dawnych wschodnich rubieży Polski.
Dopisane 24.10.2017r. o godz. 10:16:
[img=1508832947_qzwr2wg.jpg]
Johnny Kentowski – as myśliwski, który został Polakiem.
Kiedy dostał skierowanie do Dywizjonu 303, prychnął z pogardą: „O polskim lotnictwie wiedziałem tylko tyle, że przetrwało jakieś trzy dni w starciu z Luftwaffe”. Nie spodziewał się zbyt wiele po tej „bandzie dzikusów” – przymusowo uziemieni, zamiast Niemców podbijali Brytyjki i lokalne puby, nie przejmując się nieznajomością angielskiego.
Gdy wreszcie pozwolono im latać – pierwsze zestrzelenie było efektem samowolnego wyłamania z szyku. „Rozwalają wszystko, co wejdzie im w drogę. Uwielbiają strzelać do szkopów i traktują to jako świetny ubaw” – przyznał osłupiały Kentowski. Zachwycony polską brawurą zaczął uczyć się języka polskiego, przyjął jako osobisty emblemat polskiego orła na tle kanadyjskiego klonowego liścia, a brytyjskiego oficera, który nie wstał do polskiego hymnu, położył jednym uderzeniem pięści.
21 lat w lotnictwie wojskowym miało swoją cenę. Nieudane związki z kobietami, trudne relacje z dziećmi oraz alkohol, pozwalający oswoić powracające koszmary. Dopiero po śmierci John Kent mógł wrócić tam, gdzie czuł się najlepiej, do swoich Polaków – jego prochy rozsypano nad bazą myśliwską RAF w Northolt.
Dopisane 27.10.2017r. o godz. 23:17:
Ed Vulliamy - Wojna umarła, niech żyje wojna. Bośniackie rozrachunki.
*Wojna w byłej Jugosławii zaskoczyła świat, który sądził, że cywilizowana Europa ma już za sobą czasy bestialstwa na tak ogromną skalę. Vulliamy był jednym z pierwszych dziennikarzy, który donosił o ludobójstwie niemającym w skali europejskiej precedensu od czasów II wojny światowej i oskarżał zachodni świat o hipokryzję i bezczynność, równoznaczną z tolerowaniem zbrodni. Był też świadkiem w procesach zbrodniarzy wojennych w Hadze, za to został potępiony przez wielu kolegów po fachu, którzy domagali się od dziennikarza neutralności. Obiektywizm – tak, mówi autor Wojny…, ale nigdy obojętność wobec zła, bo każdy dziennikarz jest przede wszystkim człowiekiem.
Dwadzieścia lat później Vulliamy opisuje dalsze losy ofiar i więźniów, ich niezaspokojony głód sprawiedliwości, ich gniew i frustrację; ostrzega, że nienawiść i pragnienie odwetu wciąż są żywe wśród mieszkańców Bośni. Wojna bowiem jest nieśmiertelna, nie kończy się jak mecz – w chwili, gdy zabrzmi gwizdek sędziego.
[img=1509139014_c0xg0sx.jpg]
Dopisane 30.10.2017r. o godz. 13:43:
Kamiński Aleksander - Kamienie na szaniec.
Jedną z najbardziej przerażających i fascynujących zarazem cech oblicza świata jest jego nieprzewidywalność. Wiosna, pora rodzenia się nowego życia to symboliczny moment, w którym zaczynają się Kamienie na szaniec. Alek, Zośka, Rudy i ich przyjaciele są wówczas młodymi ludźmi, pełnymi aspiracji, rodzącymi się wraz z przyrodą do dorosłości, do nowego życia. Snują plany na przyszłość, marzą. Wiosna przechodzi w lato, a lato w jesień - równie symboliczny czas powolnego umierania. Jesień ich życia zaczyna się we wrześniu 1939 roku. Grzegorz Kramarz Bo to jest książka o wartościach właśnie: o służbie podejmowanej w obliczu niebezpieczeństwa, braterstwie widocznym w poświęceniach wobec przyjaciół i o pracy nad sobą, która jest nieodłącznym elementem wyzwań, przed którymi stają Zośka, Rudy i Alek.
[img=1509367386_wa8x8lc.png]
Dopisane 30.10.2017r. o godz. 19:32:
Jak wyglądałaby Polska, gdyby nie trafiła do strefy wpływów Moskwy?
Kołaciński Władysław - Między Młotem a Swastyką.
"Wspomnienia Władysława Kołacińskiego „Żbika” to jeden z najciekawszych przykładów pamiętnikarstwa partyzanckiego. Autor, jako marynarz, brał udział w wojnie obronnej 1939 r., a po ucieczce z niemieckiej niewoli włączył się w działalność podziemną Narodowej Organizacji Wojskowej, z którą przeszedł do Narodowych Sił Zbrojnych, gdzie brał udział w akcjach bojowych. W Okręgu Częstochowa NSZ stanął na czele Akcji Specjalnej i bezpośrednio dowodził jednym z największych oddziałów partyzanckich w powiecie włoszczowskim. W utworzonej latem 1944 r. Brygadzie Świętokrzyskiej był dowódcą kompanii 204 p.p. Po wkroczeniu Armii Czerwonej utworzył na terenie powiatu piotrkowskiego oddział partyzancki, którym dowodził od kwietnia do września 1945 r., kiedy to po rozwiązaniu jednostki przedostał się do II Korpusu gen. Andersa, gdzie służył w kompanii komandosów.
[img=1509446104_3u7lbgz.png]
Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników serwisu. Bolec.Info nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii i wypowiedzi, a osoba zamieszczająca wypowiedź może ponieść za jej treść odpowiedzialność karną i cywilną. Bolec.Info zastrzega sobie prawo do moderowania wszystkich opublikowanych wypowiedzi, jednak nie bierze na siebie takiego obowiązku.
Pamiętaj, że dodając zdjęcie deklarujesz, że jesteś jego autorem i przekazujesz Wydawcy Bolec.Info prawa do jego publikacji i udostępniania. Umieszczając cudze zdjęcia możesz złamać prawo autorskie. Bolec.Info nie ponosi odpowiedzialności za publikowane zdjęcia.
