Kaczucha napisał(a):

Gregbolec napisał(a): Kaczi jakiś Twój ulubiony dodaj :)

Gdzieś tam powrzucałam wiersze, które mi się podobają. Ja chyba jednak wolę prozę, choć do liryki czasem też sięgam.

"chyba jednak wolę prozę"? cieszy mnie to "chyba" ;) :)

Cóż... Chyba na pewno :) Nie samą poezją człowiek żyje i na odwrót: nie samą prozą człowiek żyje.

"... W życiu tym dwie są dla człowieka sprawy jedyne, do których wszystko powinno schodzić się,
zbiegać, zlatywać, jak wszechświat do nowego początku,
albo jak ptaki na sejmik do dalekiej za morza wędrówki.
A te dwie sprawy jedyne to:
starać się zawsze i wszędzie pomóc drugiemu człowiekowi,
ale delikatnie,
nie nachalnie,
nie brutalnie,
nie wulgarnie,
więc to jedno, a drugie to:
odnaleźć siebie i podać sobie samemu rękę, i uśmiechnąć się do siebie."
E. Stachura

Pozdrawiam wszystkich wielbicieli poezji i prozy :) :)

zgadzam się ze Stachurą... :)


Dopisane 15.06.2011r. o godz. 14:32:

lato się nastraja do swojej muzyki... słońca, i tęsknoty za wakacjami, dmuchawcami... coraz to więcej :) więc? i lekki wiersz...


Oj, marzy mi się lato


Oj, marzy mi się lato
szmer wody nad jeziorem
koncerty świerszczy słodkie
które słychać wieczorem

i słońce, które chodzi
pod rękę leśną dróżką
wplatając złote iskry
we włosy cichym wróżkom

w motylich skrzydłach tęcze
i ukłon łąki miękki
oraz te wszystkie szepty
świergoty, wiatru dźwięki

wdzięczące się barwami
naręcza kwiatów całe
przesypywane w dłoniach
bursztynów światła małe

rumieńce o zachodzie
i niebo wraz gwiazdami
radosny uśmiech w żaglach
i taniec z marzeniami


pozdrawiam słonecznie :)

Zapach

Wszystko wam oddam tylko nie te trawy
Łąk pokoszonych i cień pod modrzewiem.
Szuwarem pachną zamulone stawy
I coś gadają. Co takiego? Nie wiem.
Cały dzień chodzę, przysiadam w tym cieniu
I to, co widzę, powtarzam bez związku:
Piasek, zielone kamyki w strumieniu,
Łąki i stawy - i znów od początku.

Dopiero nocą, gdy idziemy skrajem
Rzęs ponadwodnych w blady księżyc z wosku
Zgaduję nagle, że idę mym krajem
I trawy pachną i więdną po polsku.

Kazimierz Wierzyński

"Światu" M.Pawlikowska-Jasnorzewska

Świat ten jest dla mnie i jam jest dla świata,
który ciężarem serce mi rozgniata
jak nieprzytomny kochanek.
Daję mu wszystko nie trwożąc się o nic,
choć grozi śmiercią, którą trzyma w dłoni,
mnie, najwierniejszej z kochanek.
Zabawki, skarby, umarłe motyle
kładzie przede mną i leżą przez chwilę,
aż znów je wicher rozmiecie.
Całuję usta jego wieloustne:
mów o miłości, nim na zawsze usnę
w objęciach twoich, mój świecie. :) :)

usnąć w "ramionach świata"! to musi być niezwykły sen... :)

Wolałabym usnąć z dala od świata "w ramionach miłości " ... ;)