30 czerwca 2012r. godz. 10:16, odsłon: 1839, Klaudia Kotwica/Bolec.Info

Drogi Przechodniu

Kiedy odwiedzam babcię czy dziadka, słyszę radosne okrzyki i widzę łzy w ich oczach, chcę żeby czas stanął. Pragnę na zawsze zachować cudowne chwile spędzone z nimi.

Prezentujemy kolejną pracę wyróżnioną w Konkursie literackim pt." Zatrzymaj w czasie", tym razem Klaudii Kotwicy uczennicy Szkoły Podstawowej w Brzeźniku
Lat 13


Drogi Przechodniu!

Zanim rzucisz jednym okiem na mój list i obojętnie machniesz ręką, proszę, najpierw go przeczytaj. Chcę zwrócić uwagę na jedną ważną sprawę. Nie każdy ma świadomość, że jest to problem dużej wagi i nad nim trzeba się poważnie zastanowić.

Mianowicie chodzi o to, że ostatnio w naszym społeczeństwie dzieje się coś niedobrego. Zobaczyłam, że nasze młodsze pokolenie odrzuciło w pewnym stopniu normy związane z szacunkiem do osób starszych. Coraz częściej widzi się przykre sytuacje, których sprawcami się osoby w naszym wieku. Już tylko nieliczni ustępują starszym miejsca w autobusie, pomagają robić zakupy, sprzątać, osobom chodzącym o kulach przejść przez ulicę.

O weteranach już często zapominamy. Ostatnio miałam okazję być świadkiem smutnej sytuacji, w której starsza pani (około 70 lat) śpieszyła się na autobus, trzymając w ręku torbę z zakupami. Obok stał młody człowiek i, kiedy pani biegła koło niego, podstawił jej nogę, zaraz szybko uciekając. Staruszka wywróciła się na chodnik, na ziemie wysypały się rzeczy z reklamówki. Przez dłuższy czas nikt nie zwracał na nią uwagi, dopiero po chwili ktoś pomógł jej wstać. Niestety, ja nie mogłam tego zrobić, bo byłam za daleko.

Najlepszym przykładem tego, że zapominamy o swoich dziadkach i babciach, jest pozostawianie ich w domach opieki społecznej lub po prostu zostawianie ich samych sobie, zdanych na własny los. Zazwyczaj jest tak, że wszystko, co mają, nie wystarcza. Spróbuj sobie tylko wyobrazić – jakbyś Ty się czuł, Szanowny Przechodniu, zostawiony tylko samemu sobie, opuszczony przez wszystkich? Być może jednak Ty masz tę siłę na dalsze życie. Niestety, nie każdy ją posiada.

Jak można zapomnieć o osobie, która miała tak ogromny wpływ na Twoje życie, zmieniła je w dużym stopniu, poświęciła dla nas tyle siebie, włożyła tyle trudu w nasze wychowanie, pragnęła samego dobra, chroniła przed złem, dała tyle ciepła, a przede wszystkim nauczyła nas, jak żyć? Niektórzy mogą zapytać: „Przecież starsi na nic nie pozwalają, wszystkiego się boją i w ogóle, co oni mogą o życiu wiedzieć? Urodzili się dawno, a czasy się zmieniają.” Otóż wiedzą dużo więcej, niż można obie wyobrazić.

Czasy, to prawda, znacznie się zmieniły. Jednak wraz z nimi zmienił się świat wartości ludzi. To właśnie oni byli wychowywani w duchu szczęścia, patriotyzmu, przyjaźni, miłości i natury. W czasach ich młodości było inaczej, to oni najwięcej zdążyli się nauczyć, dowiedzieć. Emocjonalnie, psychicznie – życiowo, uogólniając. Przeżyli i zobaczyli więcej niż my. To, że nie pozwalają nam na pewne rzeczy, nie oznacza, że są niemili i źli. Znaczy to, iż chcą dla nas dobra i pragną, abyśmy mogli zdrowo rosnąć, uczyć się i osiągnąć sukcesy w życiu.

Nasze trzecie pokolenie wychowała historia. I wojna światowa, II wojna światowa – ci, którzy przeżyli ten czas i żyją do dziś, muszą być z tego naprawdę dumni. Wychowani w duchu Narodu, Ojczyzny, patriotyzmu. Gdy Polska była w okresie wojennym, musieli się zjednoczyć, a ułatwiła to wspólna miłość do kraju.
Przeszłość łączy pokolenia. Obawiam się, że przyszłość może to zniszczyć.

Nasi dziadkowie i babcie są ostatnimi naocznymi świadkami wydarzeń historycznych, które łączą pokolenia, coraz bardziej się od siebie oddalające. Mam prababcię w wieku 95 lat, która przeżyła obie wojny światowe i jestem dumna z tego, że mam zaszczyt być kimś bliskiej dla niej. Potrafi ona nadal płakać, kiedy wspomina czasy swojej młodości w okresie wojennym, wtedy również mi kręci się łza w oku.


Zatrzymajmy w czasie wszystko, co piękne, niech zegar zatrzyma się, jeszcze choćby na kilka lat! Nie wiem, co będzie, gdy to wspaniałe pokolenie, niedoceniane przez nas, na zawsze odejdzie... Zostanie tylko pustka w sercu, której niczym nie da się wypełnić. Niektóre chwile tracą swój sens, radość. Entuzjastyczne oczekiwanie z nadzieją na następny ich uśmiech, ciepłe słowa wypełniają łzy i wspomnienia, choć miłe, to pełne bólu, żalu, rozpaczy i tej niezniszczalnej tęsknoty...

Zatrzymajmy w czasie wszystko, co daje nam siłę do życia! h,Kiedy odwiedzam babcię czy dziadka, słyszę radosne okrzyki i widzę łzy w ich oczach chcę żeby czas stanął. Pragnę na zawsze zachować cudowne chwile spędzone z nimi. Zatrzymajmy w sercach wszystko, czego nauczyli nas najwięksi nauczyciele życia! Całą mądrość, którą przelali we mnie – na pewno ją zapamiętam. A piękne życie weteranów i wiele cudownych wspomnień na zawsze pozostanie historią zamkniętą w pamięci i naszych sercach.

Jeszcze raz zwracam się do Ciebie z apelem – nie przechodź obok obojętnie! Proszę, przemyśl tę sprawę raz jeszcze, jeżeli mój list do Ciebie dotarł i uświadomił pewne rzeczy.

Jedna z Was