StoProCent i D_T, piękną poezję zamieszczacie! :*:*

Anna A. Tomaszewska

wisienka

śmierci nie szkolono w umieraniu, a jednak tnie stokrotki,
kalie, przebiśniegi, tylko dla ciebie je tnie i kopie wąski dół,
nowy dom dla ciała, które nie jest już twoje,
wydrylowane z ciebie jest. jak słodka wisienka.

nie śpij z otwartymi ustami, bo przez nie
jak przez uchylone drzwi - wchodzi śmierć i sypie piach
w skorupkę ciała, i mrozi krew, kradnie róż,
kładzie cień. malarz śmierć.

ja i ty

wszystko we dwoje, razem,
a razem to znaczy: zmieścić się w kropce
na końcu zdania.
Koty, księżyc i wiatr


Nocą - tęskne, zaokienne m r r a u! wyganiało nas z łóżka,
bosostopi biegliśmy na ganek i jeszcze ciepli siadali na schodkach
m r r a u! - mruczał zadowolony księżyc, a ja drapałam go za uchem.
Ciii szeptałeś blednąc i kładłeś dłoń - nagle w kształcie rogala - na mojej
nie bacząc, że tuż za nami swoje kocie łapy stawiał wiatr.

Tak było.

A nad ranem wiał zupełnie nowy, szorstki, zakaukaski wiatr
i nadymał buzie białym prześcieradłom suszącym się na sznurach w ogrodzie.
Roztrzepotane niczym skrzydła kolosalnych łabędzi były najważniejsze przed domem,
ważniejsze od liści, które znowu gonił czas.

Casa mi kiedyś polecił tę piękną poezję:)

P.S. D_T, "Czarownica" - super!

M44, cieszę się, że Ci się spodobała :) wiedziałam, że tak będzie :)

mnie za to podoba się "Wisienka", którą zamieściłaś :):*


Jonasz Kofta

Być wszędzie


Chciałbym umieć
Być jak wiatr
I rozumieć cały świat
Obok drogi
Słuchać długo
Co mi powie
Szelest traw
Chciałbym odejść
Odejść tam
Gdzie naprawdę będę sam
Nad płynącą wolno strugą
Swoich dni obmyśleć plan

Być wszędzie
Gdzie nas nie ma
To temat na poemat
Tam gdzie nas nie ma
Staje czas
Być wszędzie
Gdzie nas nie ma
Tęsknota jest
Jak trema
Wpisuje w schemat
Wolny wiatr

Chciałbym umieć
Być jak wiatr
I rozumieć cały świat
Obok drogi
Słuchać długo
Co mi powie
Szelest traw
Nad płynącą wolno strugą
Swoich dni obmyśleć plan

Gdzie mnie nie ma
Pójdę tam
Do stracenia wiele mam
Swą bezsenność w wielkim bloku
Szary bezsens swoich spraw
Kiedyś pójdę
Minę próg
Nagie pole
Siana stóg
Uspokoję swój niepokój
Moja drogą
Wiele dróg


PS. Pamiętasz kiedy śpiewaliśmy piosenkę z tymi słowami?

&feature=related
Mam trzy gatunki ulubione:)

Jesteś

Jesteś w tych słowach,
choć Cię nie wołałem.
Płonie mi Tobą
każda cząstka mowy.
Ciało jest słowem
a słowo jest ciałem,
cieniem o zmierzchu,
zapachem sosnowym.
Kocham, więc jestem,
Choć coraz mi ciemniej…
To Twoje
światło
jest we mnie.


/ks. P. Heintsch/


Dopisane 20.08.2012r. o godz. 11:16:

Głos kobiecy

Różdżkarzu, ślepy już dawno światło inne
Niż mieszkające w długich włosach żył
To osobliwe światło mojej krwi:
Nie muszę wołać Cię, bo wiem , że przyjdziesz

I wiem: znów uda Ci się mnie zaskoczyć
Wcześniej, nim zdąży zapowiedzieć słuch
Jako gościniec przyniesiesz mi znów
Topór swej długo ostrzonej nagości

A kiedy, czując w sobie nagłe ostrze
W największym strachu krzyknę: Kocham Cię
Wtedy, rzeźniku, znów przekonasz się:
Kobiety mówią czasem ludzkim głosem

/Rafał Wojaczek/

"Boję się jutra.
Jakie upokorzenia przyjdzie jeszcze znieść?
Z jaką samotnością się zmierzyć?
Czy "jutro" będzie gorsze niż "dzisiaj"?
albo czy będzie lepsze?
Kolejne złudzenia znów nie chcą dotknąć prawdy.
Kiedy dla nikogo się nie liczysz
Kiedy codzienność jest tak smutna i zła,
rzeczywistość szara i bez wyrazu,
a perspektywa przyszłości cię przytłacza.
Kiedy życie przelatuje obok ciebie, a ty
mimo rozpaczliwych prób
w żaden sposób nie możesz go pochwycić.
Kiedy wszystko się wali, a nic nie chce poukładać.
Kiedy wystarczy chwila, żeby cały świat przestał istnieć
i wszystko straciło sens (sens - czyli coś, czego nigdy nie było).
Kiedy wszystkie marzenia okazują się fikcją,
bo kolejny deszcz niepowodzeń uświadamia ci,
że żadne z nich nie ma prawa się spełnić
i kiedy dokładnie wiesz co będzie dalej.
Kiedy zamiast żyć - przeżywasz
Kiedy wszystkim wokół jest wszystko jedno,
czy jesteś, czy cię nie ma.
Kiedy żadne czułe spojrzenie nie spotka się z twoim
gdy rzucasz rozpaczliwe wezwania SOS,
które spadają ci na nos, bo nikt nie chce ich pochwycić.
Kiedy wciąż przed kimś grasz
udając, że jakoś się trzymasz, podczas gdy tak naprawdę
dawno się rozsypałeś.
Kiedy czujesz się tak, że lepiej byłoby już nic nie czuć.
Kiedy nie ma się na czym oprzeć...
Wtedy wzbiera rozpacz, która cię pochłania.
Przy każdym niepowodzeniu,
przy każdym upokorzeniu,
pustce...
Kolejna kropla rozpaczy dołącza do pozostałych
by cię zatopić.
Toniesz.
Dlaczego tak trudno jest zrobić coś,
co dla innych mogłoby wydawać się najprostsze?
Dlaczego gdy przestaję oddychać
po chwili jakiś odruch, nad którym nie panuję
każe mi nabrać powietrza?
Dlaczego życie jest chwilami (chwilami?)
takie podłe i uporczywe?
Dlaczego tak trudno jest zrobić sobie miejsce na ziemi
i dlaczego mnie się to nie udaje?
Dlaczego potrzebuję czuć, że jestem kochany
i dlaczego tego nie czuję?
Tak trudno jest żyć, gdy nikogo nie razi twoja nieobecność!
Gdy nie ma już marzeń, postanowień, ideałów,
wiary, młodości, nadziei,
celów, szczęścia, miłości, prawdy...
Nie ma nic.
Jest tylko szara pusta, dziura zamiast serca.
Kolejny dzień do przeżycia - wyzwanie, które ma wymiar wyroku.
Kolejna wiosna, chociaż wcale na nią nie czekałeś...
Gdy ktoś utracił nadzieję zwykle nie dba o resztę.
Niech zgaśnie słońce i nie będzie jutra.
Żeby już więcej nie bolało..."

"autor nieznany"

Michał Bajor, był już w temacie wiele razy, warto jednak powracać do jego śpiewanej poezji :)

&playnext=1&list=PL441CD6E7A5D99D51&feature=results_main

Głos kobiecy

Żyć spokojnie jak dziś i jak wczoraj
możesz długo, ale przyjdzie ten dzień:
głos kobiecy zaszczebioce, zawoła
i już gnasz, nie pytając się gdzie.
Klony, niebo bezmyślne, a pod nim
ty się będziesz w obłokach snuł...
Zakochanym cię nazwą przechodnie,
wypatrzywszy, że wzrok spuszczasz w dół.
Noc nastanie ptaszęca, wesoła,
brzóz wiosenna mgła zwilży ci twarz,
głos kobiecy zaszczebioce, zawoła
zatokuje...
i już za nim gnasz.


/J. Winokurow/


Dopisane 20.08.2012r. o godz. 18:06:

Kamyk

Kamyk jest stworzeniem
doskonałym
równym samemu sobie
pilnujący swych granic

wypełniony dokładnie
kamiennym sensem

o zapachu który niczego nie przypomina
niczego nie płoszy nie budzi pożądania

jego zapał i chłód
są słuszne i pełne godności

czuję ciężki wyrzut
kiedy go trzymam w dłoni
i ciało jego szlachetne
przenika fałszywe ciepło

- Kamyki nie dają się oswoić
do końca będą na nas patrzeć
okiem spokojnym bardzo jasnym

/Zbigniew Herbert/

&feature=related

to też klasyk :)


Dopisane 20.08.2012r. o godz. 22:49:

oczywiście chodzi mi o tekst :)