P_R_O_B_O_S_H_C_Z napisał(a): Do truposza
Świetne!
:)
Wiktor Hugo
Stworzenie kobiety
I
To nie jutrzenka wzeszła. To otchłań olśnienia
Rozwarła się bezdenna, o sercu z płomienia,
To wielki znicz pokoju i dobroci gorzał.
Były pierwsze dni świata. Promienista zorza
Blask swój na niebotycznym czole nieba kładła,
Była czystą materią wzroku, duszą światła.
Wszystko było z promienia, cień, mgła, nawet słota.
Toczyły się po niebie lawiny ze złota.
Dzień w płomieniach na ziemi, w nieziemskim zachwycie,
Zapalał w widnokręgach przyszłe ludzkie życie.
Krajobrazy po brzegi wypełnione kwieciem,
Cieniem, drzewami, jakich dziś nie ma na świecie,
Błyszczały jak sen złoty, jak marzenie z baśni,
Oślepiającym blaskiem pierwszej wyobraźni.
Zbudził się ze snu Eden czysty i wstydliwy.
Ptaki hymn szczebiotały, hymn tak bardzo tkliwy,
Świeży, miły, powabny, wdzięczny i wesoły,
Że z nieba wychyliły się senne anioły,
Bo tylko ryk tygrysa brzmiał czulej i ładniej.
Zarośla, gdzie się pasło razem z wilkiem jagnię,
Głębie morskie, gdzie hydra łabędzia kochała,
Lasy, w których niedźwiedzia sarna całowała,
Nie wiedziały, czy mają wśród dźwięków tysięcy
Śpiewać głosem jaskini, czy też gniazd ptaszęcych.
Modlitwa wydawała się blaskiem promienia.
I wtedy w tę naturę tak bliską stworzenia,
Że gdy mówiła, miała jeszcze akcent Boga,
W ten świat o czystych myślach, nie zdeptanych drogach
Ranek w aureoli wszedł i uśmiechnięty
Stał błogosławiąc ziemi, on, jej pierwszy święty.
Szczęście jaśniało kształtem rzeczy jak uśmiechem.
Nie było ust ziejących zatrutym oddechem.
Wszystkie istnienia miały godność pierwszych stworzeń.
Nieskończoność promieni olśniona przestworzem
Wybuchała gwiazdami jakby dla zabawy.
Wiatr powiewał niedbale wiązanką błyskawic
Do chmury, która w górze jak szalona biegła.
Piekło ziało zawiścią, ale bełkot piekła
Zagłuszał hymn potężny, ogromny, radosny,
Hymn gór, obłoków, ziemi, mórz, nieba i wiosny.
Tyle szaleństwa w świecie wiatr i blask zasiały,
Że lasy jak organy wielkie rozbrzmiewały.
Braterska przyjaźń świata rozpoczęła życie,
Cień zakochał się w świetle, a góra w swym szczycie.
Gwiazda nie była dumna, płaz nie był nikczemny,
Świat roił się od uczuć serdecznie wzajemnych.
Harmonia tak świetlista jak światło promieni,
Napełniając zachwytem młode serce ziemi,
Była jak myśl wszechświata, czysta, doskonała.
Trawa się nią wzruszyła, obłok, nawet skała,
Która o swych wzruszeniach milczy jak zaklęta.
Drzewo śpiewało, w drzewach śpiewały ptaszęta.
Błękit jak chlebem łamał się z ziemią promieniem.
Niebo dzieląc z kwiatami myśli i westchnienie
W podzięce za woń perły kładło im na listki.
Wszystko było jednością, jedność była wszystkim.
Raj jaśniał szczęściem leżąc pod olbrzymim drzewem
Życia upojonego cieniem swym i śpiewem.
Światło miało blask prawdy, blask nie sfałszowany.
Świat był jak dziecko czysty i niepokalany.
Wszystko płonęło ogniem zachwytu i piękna,
Bo dniom olbrzymim wzeszła olbrzymia jutrzenka.
II
Pierwsze promienie słońca drżały złotym dreszczem.
Lśniły, lecz że są blaskiem, nie wiedziały jeszcze.
O, poranku poranków! Ty czasu powieki
Otworzyłeś na przyszłe godziny i wieki.
Pierwszy widoku świata! O, chwilo podniosła!
Ciemność się rozpłynęła w ogromnych niebiosach,
Gdzie nic drżeć ani płakać jeszcze nie umiało.
Światło było otchłanią bezdenną jak chaos.
Objawiając się swoją spokojną wielkością
Bóg w oczach był olśnieniem, a w myślach pewnością.
Jak wysokie jest niebo, jak rozległa ziemia,
We wszystkich niezliczonych pokładach istnienia
Świat zachwytem objawiał swoją oczywistość.
Z nieistnienia wyłaniał się przyszły kształt istot.
Rodzaje i gatunki, których pierwszy wygląd
Był jakąś mieszaniną aniołów i bydląt,
Zjawiały się skłębione, gwałtowne, olbrzymie.
Niewyczerpanie płodna w tej żywej gęstwinie,
Ziemia drżała na całym swym niezmiernym ciele.
Stworzenie samo stając się też stworzycielem
Wyrzeźbiało z nicości formę doskonalą,
Z lasów, wiatrów, obłoków, mórz wyprowadzało
Rój istot, które dzisiaj tylko w baśni żyją.
Choć Bóg wynalezione przez nie kształty przyjął,
Czas, zamyślony żniwiarz, później je odmienił.
Czuć było, jak kiełkują i żyją w przestrzeni
Sosny, jawory, dęby, wszystkie przyszłe drzewa,
Jak w niewidzialnych liściach szum wiatru dojrzewa.
Treść życia się rozlała nadmierna, bogata,
I tajemniczym mlekiem wezbrała pierś świata.
Wszystko się rozwijało ponad wszelką miarę,
Jakby natura, siebie dając na ofiarę,
Czyniła pierwsze próby na lądach i morzach
Z bezkształtnym jak sam chaos ogromem przestworza.
Rajski ogród, przez który nurt życia przepływał,
W marzeniu poprzez czasy lśni jak lawa żywa.
Dzisiaj, gdy wzrok nasz, stępiał, wyblakło spojrzenie,
Nie zachwyt nas ogarnia, ale przerażenie.
Czym my wobec otchłani wszechświata jesteśmy?
W jej głębi słońce lśni jak błędny ognik leśny.
Na jej rozkaz pod same niebiosa rósł Eden,
By na ziemię mógł zstąpić anioł chociaż jeden.
Dni niezwykłe! Szlachetność, piękno, obowiązek
Mówiły szmerem fali i szumem gałązek.
Wiatr północny był wówczas najczulszą pieszczotą,
Drzewo było dobrocią, każdy kwiat był cnotą.
Lilia mówiła: „Jestem tak jak lilia biała”.
Niebo nie miało skazy, ziemia bruzd nie miała.
Dni czyste! Krwi nie znały zęby ni pazury.
Bestia wyobrażała niewinność natury.
Zło nie przelało jeszcze swojej tajemnicy
W serce żmii, pioruna, lwa i nawałnicy.
Przepaść otwarta w duszy świętego zwierzęcia
Nie znała jeszcze mroku, błyszczała jak tęcza.
Fala była dziewicza, góra była młoda.
Glob ziemski wykąpany w świeżych morskich wodach
Z fal wyłaniał się piękny, zwycięski, wyniosły,
Dzieckiem był, ale dzieckiem od razu dorosłym.
Ziemię, którą sławiła pierwsza pieśń słowicza,
Oszołomiły soki rosnącego życia.
Instynkt istnienia pragnął być instynktem płodnym.
Unosiła się wszędzie nad morza i lądy
Miłość jak tchnienie kwiatów tak zwiewna i wonna.
Natura w głos się śmiała, naiwna, ogromna.
Przestrzeń kwiliła cicho, bezbronna i drżąca.
Jutrzenka była wzrokiem zdumionego słońca.
...
Wiktor Hugo
Katedra Marii Panny w Paryżu
„– Czy ty wiesz, co to jest przyjaźń? – zapytał.
– Tak – odrzekała Cyganka. – To kiedy się jest siostrą i bratem, to dwie dusze, co się dotykają nie zlewając w jedną, to dwa palce u ręki.
– A miłość? – pytał dalej Gringoire.
– O! Miłość... – odezwała się, a głos jej drżał i oczy pałały. – To być dwojgiem, co w jedno się zlewają. To mężczyzna i kobieta stopieni w jednego anioła. To niebo!”
„Nadmierny ból, jak i nadmierna radość, jest rzeczą gwałtowną i trwa krótko; serce człowieka nie wytrzymuje zbyt długo żadnej krańcowości.”
:)