Psy szczekają, a karawana jedzie dalej…

Może wkrótce zobaczymy jakiegoś biskupa zasuwającego na traktorze i orzącego swoje świeżo nabyte pole?

(fot. Bolec.Info)

Drugi piątek miesiąca, czas więc zabrać się do opisania, co tam słychać ostatnio w wielkim świecie, a przy okazji zajrzeć na chwilę na nasze lokalne podwórko…

Na początek jednak trzy uwagi – nazwałbym je „organizacyjne”.

Pierwsza: pod moim felietonem z marca rozgorzała bardzo gorąca dyskusja, padały mocne słowa, padały różne oskarżenia. Chcę to wyraźnie powiedzieć teraz i nie wracać do tego więcej: w moich felietonach staram się nikogo nie obrażać, szanować przekonania innych. Wyrażam w nich s w o j e i t y l k o i w y ł ą c z n i e s w o j e zdanie na temat tego, co się dookoła mnie dzieje. Nikt za tym nie stoi, nie mam z tego żadnych korzyści, nigdy nie korzystałem i nie korzystam z żadnego „koryta”, cokolwiek by to miało znaczyć. Dlatego byłoby miło, gdyby w ramach polemiki ze mną, do której każdy ma święte prawo, moi szanowni przeciwnicy posługiwali się argumentami wyłącznie m e r y t o r y c z n y m i , a nie epitetami, wyzwiskami i „apelami” w rodzaju „Boletus – spier…aj!” To jedno.

Sprawa druga. Nigdy nie polemizuję z autorami opinii zamieszczanych pod moimi felietonami. Po prostu – taką mam zasadę. Dlatego, jeśli znajdziecie pod moim felietonem opinię kogoś podpisującego się „Boletus” (a to się ostatnio zdarzyło), to na pewno nie jestem ja.

I sprawa trzecia – najważniejsza. Mój felieton z marca „zaliczył” ponad 12 tysięcy „wejść”. To całkiem sporo, jak na lokalny portal internetowy. Do tego dodać jeszcze trzeba bardzo wysoki poziom emocji, które wywołał – w postaci kilkudziesięciu stron opinii internautów (doszło bodajże do 70-ciu ). I do tych opinii chciałem jeszcze na moment wrócić.

Opinie oczywiście były podzielone, to jest właściwe słowo: podzielone – na zwolenników i przeciwników KOD-u, na zwolenników i przeciwników PiS. I te opinie właśnie najlepiej pokazują skalę problemu: jak głęboko jest podzielone w tej chwili nasze społeczeństwo! Ten dramatyczny podział rozpoczął przed laty nie kto inny jak Jarosław Kaczyński (słynne zawołanie: „oni stoją, tam, gdzie kiedyś stało ZOMO”), a teraz, niestety, jeszcze bardziej go pogłębia, powtarzając w różnych wariantach tezę o Polakach lepszego i gorszego sortu. A opinie pod moim felietonem ten podział dokładnie pokazały. Powtarzam: niestety, bo wcale mnie ten fakt nie cieszy, wprost przeciwnie.

A teraz już – do rzeczy! Cóż takiego ważnego zdarzyło się przez ten ostatni miesiąc u nas w Polsce, żeby warto było o tym pisać?

Ano – tak naprawdę nic wielkiego. Od pewnego czasu wszystko jakby stanęło w miejscu. Mam na myśli głównie spór o Trybunał Konstytucyjny, ale nie tylko. Strony konfliktu okopały się na swoich pozycjach i nikt ani myśli ustąpić. Trochę to przypomina tzw. „wojnę pozycyjną” z okresu pierwszej wojny światowej.

Siedzą w okopach i czekają… nie wiadomo na co. Powie ktoś: to nieprawda! Oto Jarosław Kaczyński wyszedł ze swojego okopu z gałązką oliwną i proponuje pokój! Tylko, czy można mu wierzyć? Ile to już razy widzieliśmy i słyszeliśmy Prezesa przebranego w strój baranka, i co było potem?! To przecież „ wybitny specjalista” od politycznych manipulacji. Kiwa swoich przeciwników od lat! Więc póki co – psy szczekają, a karawana jedzie dalej…

Jeden fakt w tym dość statycznym obrazie pojawił się nowy – i jest to fakt dość znamienny. Oto do akcji wkroczył nowy gracz: Kościół katolicki, głównie uosabiany przez jego najwyższą władzę, czyli Episkopat. Do tej pory Kościół siedział nadspodziewanie cicho, nie wtrącał się do spraw bieżącej polityki (nawet nie próbował mediacji w ostrym sporze między nową władzą a opozycją, a według mnie powinien). A tu nagle – przypomniał o sobie – i to ze sporym hukiem. Pod dwiema postaciami.

Najpierw zatroskał się o los naszej polskiej ziemi, której już nie tylko żaden Niemiec, ale i „swój” nie będzie mógł wykupić. Więc szybko i skutecznie kościelni hierarchowie wysłali sygnał do zaprzyjaźnionych posłów z PiS, że chcą pomóc rolnikom polskim w ich ciężkiej pracy.

W ten sposób, że zdejmą z ich spracowanych pleców nadmiar ziemi rolnej. Lada moment powstanie nowy zawód: ksiądz-rolnik, a kto wie, może wkrótce zobaczymy jakiegoś biskupa zasuwającego na traktorze i orzącego swoje świeżo nabyte pole?

Kpię oczywiście, ale jak tu nie kpić?! Chodzi o bezprecedensowy zapis w kolejnej świeżo uchwalonej przez PiS ustawie – tzw. Ustawie o ziemi, który to zapis daje prawo do zakupu ziemi rolnej … Kościołowi i innym związkom wyznaniowym. Nikt inny ziemi kupić nie może, a Kościół może!

Dla mnie, ale chyba nie tylko dla mnie – jest to kolejny przejaw wyjątkowej bezczelności i pazerności Kościoła w Polsce, któremu ciągle mało i mało… Papież Franciszek może sobie dalej bajdurzyć o „Kościele ubogim”, a my wiemy swoje, nie? Dalej bracia biskupi et consortes: ruszamy w teren – i do roboty! Wybierzemy sobie co smakowitsze kąski, przywrócimy wielkie kościelne latyfundia, dalej, póki jeszcze piłka (przepraszam: PiS) w grze!

No i drugi przejaw zwiększonej aktywności Kościoła. Zaostrzenie i tak mocno restrykcyjnej ustawy antyaborcyjnej. Stratedzy z Episkopatu uznali, że nadszedł właściwy moment. No i teraz się zacznie. Już się zaczęło. Mało jeszcze nienawiści i kwasów między Polakami, trzeba było otworzyć jeszcze jeden front walki? Kościół, który powinien godzić i łączyć, właśnie rozsiał kolejne ziarno niezgody…

Tylko … czemu mnie to nie dziwi? Wyjaśnienie tej ostatniej nadaktywności Kościoła jest bardzo proste. Oto przyszedł czas na zapłacenie rachunków powyborczych przez PiS. Kościół właśnie zgłosił się po swoje. I swoje bierze.

Tylko, że oni jeszcze nie wiedzą tego, o czym ja już wiem. Jeszcze nie wiedzą, że ich czas powoli się kończy. Powoli, ale nieubłaganie. Nie wierzysz? To spójrz, co stało się z ultrakatolicką Hiszpanią. U nas będzie to samo. Jeszcze nie dziś, jeszcze nie jutro, ale…

No i na koniec dzisiejszego felietonu, tak jak obiecałem, zajrzymy na chwilę na nasze lokalne podwórko. Od dłuższego czasu nic ciekawego się tu nie działo, panował lekki bezruch, zaduch, wręcz smrodek, a tu nagle – mała awantura. O tablicę pamiątkową. Dokładnie tablicę upamiętniającą ofiary katastrofy smoleńskiej. A jeszcze dokładniej o jej umiejscowienie.

Uczestnikami konfliktu są – z jednej strony lokalne władze PiS wspierane przez… emerytowanego księdza Bobera, a z drugiej – ugrupowanie Piotra Romana, którego ludzie tę tablicę wymyślili i ufundowali. Kiedy tak obserwuję tę z wierzchu trochę śmieszną i żenującą awanturę o to, gdzie ma być owa tablica umieszczona, to widzę w niej drugie, głęboko ukryte dno.

Oto rozpoczyna się właśnie walka – długa, bo potrwa co najmniej do najbliższych wyborów samorządowych (a te – „ już” za 2 lata!), walka o to, kto tu jest ważniejszy: lokalny przedstawiciel partii, która w końcu sprawuje obecnie władzę w Polsce – czy ten, który panuje w mieście niepodzielnie, od ilu to już lat? Na tyle długo, żeby niejednego naszła ochota, żeby go „zastąpić”. A więc bój będzie zażarty, wierzcie mi, i tylko jedna strona wyjdzie z tego „żywa”.

I tym „optymistycznym” akcentem kończę mój felieton. A że już po Świętach, to – mimo wszystko – Wesołego Kwietnia (już bez święconych jaj) – życzy wam

Boletus