Tajemnica szmaragdu - odcinek dwunasty

Kolejna część bolesławieckiej powieści w odcinkach.

Wieczór z herbatą i oknem (fot. Pixabay)

Już jest dwunasta część naszej bolesławieckiej powieści w odcinkach!

Ósma część tajemnicy szmaragdu - TUTAJ

Dziewiąta część tajemnicy szmaragdu - TUTAJ

Jedenasta część tajemnicy szmaragdu - TUTAJ

Cieszymy się, że tak chętnie bierzecie udział w zabawie. Szczególne pozdrowienia kierujemy do tajemniczego pana M. Zapraszamy do czytania:

Przeciwnie do stosunków między Julią a jej matką, stosunki między Julią, a jej córką były wzorowe, aż do pójścia Oli na studia medyczne. Do tego czasu były jak dwie papużki nierozłączki, jak dwie najlepsze psiapsiółki. Wszystko sobie opowiadały, wspólnie cieszyły się, płakały oraz wyjeżdżały na wakacje. Były dla siebie wręcz jak siostry, co było pewnie troszeczkę zasługą, a może winą Julii, która nigdy siostry nie miała. Ale odkąd Ola została studentką i wyjechała do akademika, coś się zaczęło między nimi zmieniać.

Niby Ola starała się zachowywać poprawnie, ale Julia wyraźnie czuła, że córka zaczyna się od niej jakoś tak odklejać. Julia nie wiedziała, czy to wina wejścia w inne środowisko, czy może zupełnie czegoś innego. W końcu Julia, jako matka, musiała zrozumieć, że ten nieźle opierzony już, śliczny i przygotowany do lotu ptaszek, po prostu musi wylecieć z gniazda mamy kwoki, inaczej nie nauczy się samodzielnie latać i nie uwije sobie gniazda z żadnym innym ptaszkiem.

Julia czuła, że nie będzie jej łatwo kiedyś przystosować się do nowej roli weekendowej mamy, a potem może i babci. Była za to pewna, że kiedy już pojawi się w życiu Oli ten jeden jedyny kandydat na zięcia, dla dobra córki stanie na wysokości zadania i stanie się dla niego cudowną, ukochaną, akceptującą bez zastrzeżeń wszystkie jego przyzwyczajenia i nałogi, acz pewnie w jego opinii wredną do szpiku kości, teściową.

- Oleńko, na szóstą idziesz do pracy, więc idź się już położyć. Daj, ać ja odkurzę, a ty poczywaj – próbowała zażartować Julia, kiedy Ola taszczyła wysłużonego Zelmera z wiszącym kablem, wyciągniętego ze schowka, znajdującego się pod schodami prowadzącymi na niewielki strych. W odkurzaczu już dawno popsuł się zwijacz, więc kabel zawsze pozostawał niezwinięty i co rusz plątał się z rurami. Nie było w ich domu złotej rączki, która potrafiłaby na bieżąco zająć się popsutym odkurzaczem. Problem był choćby z regularną wymianą żarówek, smarowaniem skrzypiących zawiasów, czy usuwaniem innych drobnych usterek.

- Mamo, proszę cię. Odkurzać też potrafisz lepiej? – ugryzienie Olki było zdaje się groźniejsze, niż się Julii wydawało, może nawet i zagrażające życiu. Robiła się coraz bardziej niegrzeczna, więc Julia postanowiła odpuścić. Wzięła tylko z łazienki szlafrok, po czym wkładając go i idąc w kierunku schodów rzekła jeszcze do córki:

- Dobra, nic nie mówiłam. Może tylko trochę bla, bla, bla. – Julia próbowała przedrzeźniać Olę - Ty posprzątaj, a ja zejdę na herbatkę z wujkiem, zanim się położy spać. – zatrzymała się jeszcze na moment u szczytu schodów, widząc jak Ola wkłada wtyczkę do ruszającego się gniazdka przy podłodze w korytarzu. To też ktoś powinien naprawić, stwierdziła Julia, ale sama za bardzo bała się grzebać w elektryce.

– I może też coś zjem, bo jestem jeszcze z kimś umówiona i przed północą wychodzę. Tym razem nie poproszę cię o podrzucenie, bo ktoś po mnie przyjeżdża. Pogadamy jutro. Na razie – poinformowała Olę tylko o tym, o czym uznała, że córka powinna wiedzieć. Już idąc po schodach postanowiła jeszcze dać Oli do zrozumienia, że nie podoba się jej tego typu zachowanie.

– Posmaruj też te miejsca, w które coś cię dzisiaj ugryzło! – rzuciła w powietrze, będąc już w połowie schodów.

Ola nie mogła usłyszeć tego ostatniego zdania, bo właśnie włączyła odkurzacz. Oj, Słowikowie mogą nie być zadowoleni, jeżeli właśnie próbują zasnąć, pomyślała. Zaczęła jednocześnie zastanawiać się, czy to aby nie ten sam tajemniczy facet przyjedzie po matkę przed północą, z którym szwendała się już dzisiaj chyba z pół dnia nie wiadomo po co, gdzieś przy Leśnym Potoku. Ola na prośbę matki podwiozła ją wcześniej tego dnia swoją żółtą wysłużoną polówką, tuż po powrocie ze szpitala. Kto to może być? Czyżby to jakiś dawny kolega, czy może zupełnie nowa znajomość?

Ola trochę zazdrościła matce, bo co by tu nie mówić, Julia tak jak wcześniej, wciąż miała powodzenie u mężczyzn, ale jakoś z żadnym nie chciała się dotąd dłużej prowadzać. A może to oni nie chcieli? Ola wiedziała, że trudny charakterek mamy wychodzi dopiero po jakimś czasie znajomości, więc przypuszczała, że właśnie to może odstraszać facetów, którzy wiedzeni zapachem perfum i feromonami po prostu tego nie wiedzieli. Mama zawsze mówiła, że nigdy nie stanie się taka jak jej matka, ale niestety taka się właśnie z upływem czasu stawała. Babcia Basia pewnie też tak mamie mówiła, zanim ich drogi się rozeszły, a losy nie pogmatwały. Ola miała nadzieję, że historia nie lubi się powtarzać i będzie jej w życiu trochę lżej niż mamie.

Coś się ostatnio jednak musiało wydarzyć, bo mama od dwóch tygodni wyraźnie się zmieniła. Ożywiła się, całkiem jakby wstąpiła w nią jakaś nowa energia. Ola zwróciła uwagę, że podczas niektórych rozmów telefonicznych mama zaczęła nawet wychodzić na podwórko, co jej się nigdy wcześniej nie zdarzało. Najwyraźniej próbowała coś przed Olą i wujkiem Zygmuntem ukrywać. Podejrzana sprawa. Musi ostrzec mamę przed tym nowym znajomym. Powinna się mieć na baczności, bo dzisiaj każdy może okazać się przestępcą albo oszustem, usiłującym manipulować kobiety dla kasy. Ola co prawda wiedziała, że na brak gotówki mama raczej nie narzeka i że nie jest też zbyt łatwowierną osobą, ale lepiej być przesadnie ostrożnym niż pewnego dnia znaleźć się na ulicy, bez pieniędzy i do tego z długami.

Ola miała nadzieję, że facet przynajmniej nie okaże się jakimś psychopatą polującym na atrakcyjne kobiety w średnim wieku, a ona nie stanie się tej nocy pełną sierotą.

Odkurzenie wykafelkowanej podłogi w łazience zajęło Oli piętnaście sekund, bo i łazienka była wyjątkowo mała. Mieściła tylko półokrągły prysznic 80x80, małą umywalkę, najmniejszy z oferowanych na rynku sedes dla krasnoludków oraz niedawno kupioną pralkę w wersji slim o szerokości 40 cm, ładowaną oczywiście od góry.

Całe piętro domu wujka Zygmunta i nieżyjącej cioci Alinki, który z mamą zamieszkiwały, było niewielkiego metrażu. A skosy w dwóch pokojach należących do nich, jeszcze ten metraż optycznie i użytkowo pomniejszały. Wujek Zygmunt mieszkał z kolei na parterze. Na dolnej kondygnacji, oprócz malutkiej sypialni wujka Zygmunta, znajdowały się jeszcze kuchnia, pokój dzienny z telewizorem, korytarz, trochę większa od tej na górze łazienka i zejście do niewielkiej piwnicy znajdujące się pod schodami.

Ola zwracała się do wujka mamy także po prostu „wujku”, bo niby jak by miała inaczej się do niego zwracać? Wujku-dziadku? Czy może samo „dziadku”? Wyjaśniając koligacje – ciocia Alina nie była ciocią Oli. Ciocia Alina była ciocią mamy Oli, czyli była ciocią Julii, a siostrą babci Oli - Basi, czyli mamy Julii. W zasadzie więc ciocia Alina była dla Oli nie babcią, tylko babcią-ciocią. Bardzo proste, nieprawdaż? Analogicznie wujek Zygmunt był mężem cioci Aliny, która była… A może pozostańmy po prostu przy „wujku Zygmuncie”. Wujku dla Julii i dla Oli.

Ciocia-babcia, czy po prostu ciocia Alinka mogłaby jeszcze żyć, pomyślała Ola, gdyby tylko nie zwlekała z pójściem na badania. Może gdyby Ola jako lekarz zamieszkała razem z mamą u wujostwa mamy wcześniej, to namówiłaby ciocię na dokładniejsze badania i wykryto by jej chorobę wtedy, kiedy jeszcze były szanse na rozpoczęcie leczenia? Ale Ola wtedy dopiero rozpoczynała studia medyczne i nie znała się dobrze na diagnostyce, a tym bardziej na leczeniu.

Są starsi ludzie, którzy nałogowo przesiadują w przychodniach, ale są i tacy, którzy albo boją się iść na badania i usłyszeć złe wieści, albo nie mają na badania czasu, albo udają, że tego czasu nie mają. Ciocia Alinka należała do tej ostatniej grupy. Mimo emerytury była faktycznie wciąż bardzo zajęta i aby nie iść do lekarza zawsze zasłaniała się brakiem czasu. Złośliwy rak jajników zdiagnozowany został u cioci zbyt późno i w kolejne pół roku dokonał tyle nieodwracalnych spustoszeń w jej organizmie, że bardzo szybko wygrał nierówną batalię z tą wspaniałą, czułą, uczynną i ciepłą kobietą, jak ją z mamą zapamiętały.

Julia schodząc po schodach, usłyszała krótkie buczenie odkurzacza, potem trzaśnięcie drzwi schowka pod schodami na strych, a jeszcze chwilę później trzaśnięcie drzwi od pokoju Olki. Weszła do kuchni, gdzie wujek dopijał już swoją herbatkę do końca. Także i jej przygotował herbatę, a obok spoczywały na talerzyku trzy piękne kanapeczki. Z precyzyjnie dociętym do kształtu kromek żółtym serem na wierzchu każdej kanapki. Wędliny nie było widać spod plastrów sera, ale była pewna, że leżała tam jakaś kiełbaska, polędwiczka albo szyneczka, przyklejona do cienko rozsmarowanego masełka. W tym wujkowym daniu wędlinka zawsze była zagadką, rozwiązywaną dopiero po pierwszym gryzie.

Zdrobnienia używane były dość często przez wujka w stosunku do niej i do Oli, nawet odnośnie najprostszych przedmiotów codziennego użytku i przy zwykłych, domowych czynnościach. Rozczulało to Julię, bo wiedziała, że kiedy ciocia Alinka jeszcze żyła, zawsze tak do siebie się z wujkiem odnosili, co musiało niewątpliwie być ich niepisanym rytuałem i oczywistą oznaką obiecanej sobie podczas przysięgi małżeńskiej, dozgonnej miłości. Julia takiej przysięgi dotąd nie składała i nie była pewna, czy powinna tego żałować, czy może być za to wdzięczną, bo gdyby była mężatką, spotkanie Bolka po tylu latach mogłoby tylko niepotrzebnie skomplikować jej dotychczasowe życie. I nie tylko jej.

- Siadaj, Tosieńko – poprosił wujek i odsunął jej drugie krzesło, więc Julia usiadła koło niego. – Pewnie jesteś zmęczona. Widziałem, że Oleńka podrzucała cię dzisiaj swoim autkiem do miasta? Może mi jutro opowiesz, co dzisiaj robiłaś? – zapytał wujek, a Julka skinęła potwierdzająco głową. Spojrzała na zegar. 22:20. Kurczę, teraz to na pewno się już nie wyrobię, pomyślała. Prorok Bolesław będzie miał satysfakcję.

- Ola właśnie się położyła, więc i ty wujku idź już spać. – lekko podniesionym głosem poprosiła Julia.

- Dobrze, moja droga. Ty też nie siedź za długo. – odpowiedział wujek, dopijając ostatnie łyki napoju ze swojej szklanki. Wstał, cicho zasunął krzesło, odstawił szklankę do zlewozmywaka i położywszy po drodze rękę na ramieniu Julki, wyszedł z kuchni i udał się w kierunku łazienki.

- Dobranoc.

- Dobranoc – odpowiedziała Julia i upiła kilka łyków swojej letniej już herbaty. Sięgnęła po pierwszą kanapkę i ugryzła. Pycha. Prosty i smaczny posiłek po ciężkim dniu był dla niej lepszy niż wytworna kolacja. Spojrzała z zainteresowaniem na półokrągły ślad po ugryzieniu. O, dzisiaj jednak polędwiczka, stwierdziła i popatrzyła przez okno.

Czy Wam polędwiczka w kanapce też rozjaśnia dzień? A może problemy rodzinne Julii wyglądają dla Was znajomo? Przypominamy, że Bolesław w garażu wciąż walczy na śmierć i życie, a to nie przelewki. Jak myślicie, czy Julia zdąży na umówione spotkanie? Cieszymy się, że jesteście z nami. Czekamy na Wasze opinie i pomysły, a kolejny odcinek jak zawsze już w sobotę o godzinie 15.30.