Pannazdzieckiem napisał(a):

Musicie sobie uświadomić fakt , oglądając program telewizyjny , ulegacie programowaniu , za które bulicie ciężką kasę , jak ze Strażą Miejską. Telewizor i radio , to programatory. W necie można wybrać , co chce się słuchać , lub oglądać ... w masmediach nie :)

dalej nie wiele się zmienia ponad 23 mln internautów śledzi obecnie największe portale Onet, Interia, WP. to tak jak by siedzieć na Polsacie, Tvn czy 1-ce :) nadal płaci się za pranie takie same lub większe pieniądze

Pannazdzieckiem napisał(a):
Ciekawym , czy są już telewizory 88 cali , nie wiem , bo nie oglądam pudła dla idiotów ... z całym szacunkiem dla Was Drodzy Bolecnauci :)

sony ma np w ofercie tv 84' z rozdzielczością 2x Full HD cena 125 tys zł

duże ekrany w pl są również po to by odpalić na nim psp/xbox lub kompa/odtwarzacz blue ray z filmami HD. samą tv nie wykorzystasz w pełni matrycy, nazywanie tego pudłęm dla idiotów jest nie na miejscu

Przepraszam , już nic nie mówię :)

"Kolorowy był tylko radziecki Rubin, ale nie dość, że zdobycie na niego talonu graniczyło z cudem, to jeszcze implodował po roku oglądania. Bardzo dobrą alternatywę stanowiła ogólnodostępna kolorowa szybka nakładana na czarno-biały kineskop. U góry była niebieska, dalej łagodnie, aż do samej dolnej krawędzi, przechodziła w jaskrawą czerwień. Umożliwiało to małym kosztem obserwowanie świata marzeń, fantastycznych przeinaczeń, zakrzywień rzeczywistości, które pozwalały z lżejszym sercem przyjmować telewizyjne treści. No bo cóż z tego, że Krystyna Loska miała zieloną twarz ufoluda, skoro generał Jaruzelski wprowadzał stan wojenny w niebieskim napoleońskim mundurku. Co z tego, że „Święty” Roger Moore miał brązowe zęby, skoro w finale olimpijskim nasi ograli w siatkę ruskich na czerwonym parkiecie. Władza chyba się połapała, bo wkrótce zaczęto w sklepach lansować nakładkę-lupę, która dodawała ekranowi siedem cali wielkości, niosąc ze sobą wprost przeciwne znaczenie."

[img=1362148521_mz1nwgc.jpg]


/media.wp.pl/

Niewiele chyba klas skończył ten co to napisał, bo polszczyzna w tym felietonie jest straszna.

Nowe technologie dają nam więcej swobody. Możemy oglądać tylko to, na co mamy ochotę i kiedy chcemy. Odkąd mam taką możliwość, 90% czasu, jaki spędzam przed TV, to oglądanie telewizji na życzenie. Więc nie można powiedzieć, że telewizja nam cokolwiek narzuca.
Drugą sprawą jest przepełnienie dostępnych dziś sprzętów w niepotrzebne bajery, za które trzeba zapłacić, a które z czasem okazują się zbędne (bynajmniej takie jest moje doświadczenie:-))

Dzisiaj nie wiedząc, że artykuł o telewizorach zostanie nam zaserwowany sam zastanawiałem się nad tym jak u siebie w domu zmieniałem telewizory. Pierwsze trzy to w przepięknych meblowych obudowach modele o nazwie Lazuryt. Jeden z nich się palił tak jak później dość często zapalały się Rubiny czy Elektrony. Na początku lat osiemdziesiątych stałem się posiadaczem polskiego produktu, wykonanego już w dużo lepszej technologii niż te pochodzące ze Związku Radzieckiego. Był to kolor - Jowisz, jak na tamte czasy bardzo dobry odbiornik. Na początku przemian ustrojowych jęździło się do Berlina po elektronikę. Ja też tam pojechałem i kupiłem czternastocalowego Royala. U nas w sklepach ogólnie dostępnych ( tj. tych gdzie można było kupić za złotówki) też zaczęła się pojawiać nowoczesna elektronika i tej okazji skorzystałem kupując 28 calowy produkt, który był u mnie domu przez dwadzieścia lat. Mimo, że do końca był sprawny a nowe pchało się do mieszkania, musiał swój żywot zakończyć w kontenerze z wysłużoną elektroniką

Na pierwszym planie zdjęcia opublikowanego przez MIR-KO stojący po lewej telewizor to radziecki Rubin a ten po prawej to polski Jowisz - kosztował 46 tysięcy złotych. Jak na początek lat osiemdziesiątych (po stanie wojennym) taka kwota to trzy miesięczne pensje. Rubin był o ponad połowę tańszy , ale był również ciężkim , często psującym się klamotem.