Karmelko, proszę Cię bywaj w poezji częściej :) :*


Dopisane 14.09.2016r. o godz. 23:38:



:)

:) nie omieszkam tu zaglądać.. ;)

Wymyślone łąki :)





Dopisane 15.09.2016r. o godz. 07:54:



:)


Dopisane 15.09.2016r. o godz. 20:20:

W górach - Krzysztof Kamil Baczyński

Na pokładzie łąki odpływam
w róże nieba - obłoki pełne nadziei
i odpoczywam
w wesołych portach szałasów na halach.
W chmurach-beczkach po gorzkim winie -
słyszę: dudni głos wiatrów bijących się w piersi
i noc ociężała zielenią płynie
w żaglówki ptaków wzdętych miękką ciszą.
Co dzień napinam żagle -
- szyby stopniałych skwarów.
Przez pożółkły parów
szybuję do szczytów zasianych na niebie
szukać poziomek mgławic
skrzydeł zmiażdżonych motyli
zrywać księżyc przejrzały który zasnął w trawie.
Płynę czytać bekowiska jeleni biegnących przez wieczór
i wiosny błękitne i jesień
a widzę gdy czasem
chodzi po halach Bóg - poeta zielonego lasu.

:)


Dopisane 15.09.2016r. o godz. 20:27:

Jeszcze jeden Baczyńskiego :)

Krzysztof Kamil Baczyński
Otwarcie przemian

O świcie widuję ptaki niedorosłe
jak opierzony owoc milczenia.
Kim byłem, że z chmur, wyrosłem?
Kim jestem czerniejąc jak ziemia?

Otwieram się co rok i schodzę w śnieg,
zamykam się co rok i wstaję - drzewo,
żeby przenosić liść na nieba brzeg
i spadać tonem w dół - ulewą.

Otwieram się co rok; zamykam sen do ziemi;
serce obrosłe sierścią owijam w mleczów puch -
i milczę tak, jak milczy zielone jabłko przemian,
milczę jednaki w burzach - w znieruchomieniu - ruch.




Dopisane 15.09.2016r. o godz. 20:41:




Dopisane 15.09.2016r. o godz. 21:50:

Jeszcze raz Ba-czyń-ski ;)

Krzysztof Kamil Baczyński
Jesień to gwiazdy...

Jesień to gwiazdy lecące z drzew.
Liście jak węże syczą.
Przewożą arki na drugi brzeg
głowy obciętych księżyców.
Ciągną kondukty przez zgasły czas
- spróchniałe ichtiozaury.
Jak wieko spada nieba trzask
na biały wzrok umarłych.
A on do stołu przykuty snem
kamiennym jak klosz urny,
widzi lodowce porosłe mchem
i myś1i, że to trumny.




Dopisane 15.09.2016r. o godz. 21:53:

Niezwykłe są te mniej znane wiersze Baczyńskiego :)

Krzysztof Kamil Baczyński
Bezsenność

Wiatr gra chorały nocy na organach podwórz;
z pyska chłapie ulicom kroków szara piana,
a noc mży czarnym piaskiem w kwadraty trawników,
dom brodzi zatopiony w kirach po kolana.
Czarny pająk obrazu wpełzł na śliską ścianę,
napęczniały i syty krwi słodkawej mroku,
sieje pustkę bezmierną i meble w nią plącze
Ostre cienie wazonów snują czerń z odwłoków.
Noc się nigdzie nie kończy, jest wszędzie bezkresna,
wiatr gra chorały nocy na podwórz organach;
noc mi zalewa gardło mdlącą, duszną falą,
czekam, stopiony w mroku
wyzwolenia…
rana…




Dopisane 15.09.2016r. o godz. 21:56:

To jeszcze jeden ;)

Krzysztof Kamil Baczyński
Świat sen

Smutny, jaki smutny człowiek uśpiony w zdarzeniach,
w zdarzeniach prawdziwych.
Jakbyś kreślił kółko na piasku, a w dębów cienie
jak w rzeczywiste zamki kolorowe powprawiał szyby.

Tak sobie nieroztropnie – niby przypominasz
dziecięce twierdze z piasku.
Uwierzyć łatwo: żyjesz tam,
a teraz śnisz tylko
oślepiający sen piorunów, krzywdy i blasku.

Jakże spokojnie,
choć upłynął dwudziesty rok,
nie wierzyć w rzeki ognia, przez wiatr unoszonych ludzi,
tonąc po brzegi spojrzenia w rzeczywistość.

Ale ja się obudzę, ale ja się obudzę.

Wędrówką jedną życie jest człowieka -kapitalny wykon !


Noc
Leśmian Bolesław

Ogniem pulsuje noc, a mrok, ów gwiazd wielbiciel,

Ledwie kołysze się pod szumnej ciszy prąd;

Na marmur okna padł księżyca bryzg obficie,

Gdzie wydłużone drżą dwa cienie naszych rąk.



Teraz już widny sen, teraz troska nie straszna

I na wpół świeci świat, co już z półmroku wstał,

I cienie naszych rąk nam zdają się nie nasze,

Jakby przy oknie tym prócz nas ktoś schadzkę miał.



Jakby tu oprócz nas, bezsenny i miłosny,

Pośród marzenia trwał milczących istnień lud;

Wspólna ich z niebem więź i zaświatowe losy,

I tajnią drżący byt, i ponadchmurny ród.



Dla nich warkoczem swym snutych w srebrze zakrętów,

Pod północą co w skrach, strumień we mgle się ćmi,

Pogrążony w swych snach, w marzeniach swych do szczętu,

Widzi rusalny kraj, jak półsnem mu się śni.



Wolny obłoków lot, życie ich blask przenika,

Rozwija się ich pąk słyszalniej niźli kwiat...

A dusza czujna wciąż i drżąca jak osika

Chłonie ulotny dziw, pełen zachwytów świat.



Teraz już widny sen, teraz troska nie straszna,

I na wpół świeci świat, co już z półmroku wstał,

I cienie naszych rąk nam zdają się nie nasze,

Jakby przy oknie tym prócz nas ktoś schadzkę miał.

karmelka29 napisał(a): :) nie omieszkam tu zaglądać.. ;)

to może i ja tu częściej będę zaglądać :D
zaprosisz mnie ''cukiereczku''? :D

''naczelnego'' nie będę pytał ...będzie i tak szczęśliwy że ''podbijam '' mu temacik

:P Poezja jednoczy,ptaszyno! :D :*

Karmelko wybacz, ale na poezji niepotrzebny jest troll, co smrodzi w każdym temacie :)


Dopisane 16.09.2016r. o godz. 13:08:





miłego, będę wieczorem :)

:) Przypominam iż,ja każdego tu na forum darzę należytym szacunkiem i stronie od wszelkich konfliktów (potyczek) słownych.. :) żeby nie było.. ;) ;)

alter ,nutka"Wstań przyjaciółko moja" towarzyszyła mi,przy porannej kawce.. :) pozwoliłam sobie nawet zamieścić ja na jednym z portali społecznościowych..

:D :P falko,dla nas przecież nie ma rzeczy niemożliwych :D ;) ;) ;)


Wieczór
Julian Przyboś

Te same gwiazdy

wyszeptały wieczór jak zwierzenie.



Latarnie wyszły z ciemnych bram na ulicę

i w powietrzu cicho stanęły.



Zmrok łagodnie przemienia przestrzenie.



Ogrody opuściły swoje drzewa,

szare domki znad rzeki spłynęły.



W niskich brzegach śród olch płynie żal.



Tylko horyzont uchyla nieba

księżycem,

i droga długo wiedzie we wspomnienie.



I twoje dłonie sieją między nami dal