Balbina napisał(a): No to trochę Mickiewicza ;)


Poezyjo! gdzie cudny pędzel twojej ręki?
[...]
Powiedz, czyś wziął na chwilę, czyś ją miał od wieka?
Dopisane 25.07.2011r. o godz. 10:56:Mickiewicz to nie tylko Pan Tadeusz
zresztą i tak Go uwielbiam :)

warto zapytać, dlaczego Mickiewicz pojawił się dopiero teraz? może dlatego, że jest tak popularny? tak fasadowy? nio i klasyk przecież? ale to chyba dobry moment :) szkoda tylko, że w naszej dyskusji o poezji bierze udział obiektywnie mało osób. Mam nadzieję, że przynajmniej czyta nas więcej :)

więc Mickiewicz? letni?! rubaszny? inny?

Mickiewicz Adam

Improwizacja

Lejcie do szklanki! Bijcie w kieliszki!
Wszyscy mężczyźni Moi braciszki,
Wszyscy mężczyźni Każdy mój bliźni,
Wszystkie kobiety Moje kochanki,
Bijcie w kieliszki! Lejcie do szklanki!

Wśród szczęśliwości nie masz zazdrości,
Porzućmy plotki, Smieszki, zgryzotki,
Kto gdzie tam szlocha, Kto się gdzie kocha,
Wszystkie tam gaszki, Wszystko to fraszki!
Smutki porzućmy, Tu się nie smućmy,
Wśród szczęśliwości Nie ma zazdrości,
Wszystko to fraszki, Dalej do flaszki!

albo tak?

Adam Mickiewicz

JA RYMÓW NIE DOBIERAM
fragment improwizacji

Ja rymów nie dobieram, ja zgłosek nie składam,
Tak wszystko napisałem, jak tu do was gadam.
W piersi tylko uderzę, wnet zdrój słów wytryśnie,
A jeśli na tym prądzie iskra boża błyśnie,
Nie wynik to rozumu ani płód marzenia:
Od Boga ją przyjąłem na skrzydłach natchnienia;
Nim widzi; przyszłość, chwytam myśli, czuciem rządzą,
Nim silny, grzechy nasze i przyszłość osądzę.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Wiedzcie, że dla poety jedna tylko droga!
W sercu szukać natchnienia i dążyć do Boga!


Dopisane 27.07.2011r. o godz. 23:24:

dla odmiany :)

Plath Sylvia

Księżyc i Cis

Oto jest światlo myśli, zimne, planetarne.
Drzewa myśli są czarne, a światło niebieskie.
Trawy smutki swe składają u stóp Bogu,
kłując mnie w kostki szepczą o pokorze.
Kłębiące się i zwiewne mgly tutaj mieszkają,
rząd nagrobków oddziela mnie od mego domu,
tak, że nie wiem poprostu, jak się stąd wydostać.

Księżyc to nie drzwi przecież. Tylko twarz własna,
blada jak pięść człowiecza gniewnie zaciśnięta.
Wlecze za sobą morze niby zbrodnię ciemną. Cichy,
spogląda na mnie w rozpaczy. Mieszkam tutaj.
Dwa razy tu w niedzielę dzwony budzą niebo
i osiem serc ogromnych zmartwychwstanie głosi.
Na koniec skrupulatnie wydzwaniając siebie.

Cis wystrzela ku niebu. Kształt ma wręcz gotycki.
Oczy biegną ku górze i znajdują księżyc.
Księżyc jest moją matką. Nie słodką jak Maria.
Niebieska suknia sieje sowy, nietoperze.
Och jak bardzo chciałabym uwierzyć ja w tkliwość -
w tę twarz posągu bladą w świec świetle łagodnym,
co tylko ku mnie zwraca swoje słodkie oczy.

Jak daleko odeszłam. Chmury zakwitają
niebieskie i mistyczne ponad gwiazd twarzami.
Gdzieś w kościele ci święci staną się niebiescy,
płynąc na delikatnych stopach ponad zimną ławką,
twarze ich i ręce sztywne od świętości.
Księżyc tego nie widzi. Łysy jest i dziki.
Cis przesyła mi ciemność - ciemność i milczenie.

Uwielbiam Sylvię, mimo jej zaburzeń i ciężkiego życia. Jest dla mnie jednym z niewielu wybitnych umysłów :) Bardzo dobry wybór :)

Mój ulubiony wiersz tejże:

Lady Łazarz

Znów to zrobiłam
Co dziesięć lat
Udaje mi się -

Żywy cud, skóra lśni się
Jak hitlerowski abażur,
Prawa stopa

Przycisk,
Twarz bez rysów, żydowskie
Cienkie płótno.

Wrogu mój
Zedrzyj sobie ze mnie ręcznik.
Czyżbym wzbudzała strach?

Nos, oczodoły, zębów pełny garnitur?
Jutro
Nie będzie mi już czuć z ust.

Wkrótce, wkrótce
Ciało, które żarła czarna jama
Poczuje się na mnie jak w domu,

Uśmiechnę się jak dama.
Mam niespełna trzydzieści lat.
I jak kot muszę umrzeć dziewięć razy.

To byl Trzeci Raz.
Co za bezsens
Unicestwiać tak każdą dekadę.

Milion włókien.
Pogryzając fistaszki tłum
Pcha się, by

Patrzeć jak mnie odwijają starannie.
Strip - tease monstr.
Panowie, panie

Oto moje ręce
Moje uda. Tak
Może i zostały ze mnie tylko skóra i kości,

Niemniej jestem tą samą kobietą.
Pierwszy raz miałam dziesięć lat.
Był to wypadek.

Za drugim razem
Chciałam wytrwać po kres i już nie wrócić.
Kołysałam się

Zamknięta w sobie jak muszla.
Musieli wołać i wołać.
Wygrzebywać ze mnie robaki jak lepkie perły.

Umieranie
Jest sztuką tak jak wszystko.
Jestem w niej mistrzem.

Umiem robić to tak, że boli
Że wydaje się diablo rzeczywiste.
Można by to nazwać powołaniem.

Dosyć łatwo jest to zrobić w celi.
Dosyć łatwo jest to zrobić i w tym trwać.
To teatralny

Powrót w dzień
Na to samo miejsce i w tę samą twarz, by usłyszeć
ten sam krzyk:

"Cud"!
Jakby mi dano w pysk.
Proszę płacić,

Za oglądanie moich blizn proszę płacić
I za słuchanie serca -
Ono znów stuka w ciszy.

Proszę płacić, drogo płacić
Za każde słowo i dotyk
Lub kroplę krwi,

Za włosów kosmy, strzęp ubrania.
Tak, tak Herr Doktor.
Tak, tak Herr Wróg.

Jestem pańskim dziełem.
Pańską chlubą.
Dziecięciem ze szczerego złota,

Które roztapia byle krzyk.
Miotam się jak opętana.
Proszę nie myśleć, że nie doceniam pańskich starań.

Popiół, popiół -
Pan go rozgrzebuje, ogląda.
Ciałą i kości już nie ma -

Mydło,
Ślubna obrączka,
Złota plomba,

Herr Got, Herr Lucyfer,
Strzeżcie się
Strzeżcie.

Z popiołu
Wstanę płomiennowłosa
By połknąć mężczyzn jak powietrze.

Właściwie chyba każdy znany poeta,artysta ma za sobą trudne emocjonalne życie,problemy z własną psychiką,
wiele razy było to juz tu podkreślane i opisywane.

tylko dlaczego??

i chyba jeden z ostatnich wierszy Sylvii


Plath Sylvia

Krawędź

Kobieta osiągnęła doskonałość .
Jej martwe

Ciało na usmiech dokonania,
Złuda greckiego determinizmu

Płynie w zwojach jej togi,
Jej bose

Stopy zdają się mówić;
Doszłyśmy dotąd, to już kres.

Zmarłe dzieci skręcone jak białe węże,
Każde przy małym

Dzbanie mleka już próżnym.
Ona zwija je

Z powrotem w swe ciało jak
Róża swe płatki, gdy ogród

Tężeje i zapachy uchodzą
Z głębokich świeżych krtani kwiatu nocy.

Księżyc nie musi się smucić
Patrząc z kościanego kaptura.

On przywykł do tych spraw.
Jego żałobna szata powiewa.



Dopisane 28.07.2011r. o godz. 12:31:

I zastanawiam się co musi dziać sie w umysłach tych ludzi,którzy potrafia zadziwić i zachwycić swiat swoimi myślami,budowanymi wersami ,poglądami,talentami
a jednocześnie nie potrafią poradzic sobie z własnymi odczuciami,emocjami.Jakby kartka papieru i przelewane myśli to dla nich dużo za mało..Próby samobójcze,depresje,stany załamań
niemalże w każdej biografii odnajdujemy takie lub podobne przeżycia..
Może to jest siłą napędową uzdolnionych ludzi? nie wiem...

Balbina napisał(a): Właściwie chyba każdy znany poeta,artysta ma za sobą trudne emocjonalne życie,problemy z własną psychiką,
wiele razy było to juz tu podkreślane i opisywane.

tylko dlaczego??

Dopisane 28.07.2011r. o godz. 12:31:I zastanawiam się co musi dziać sie w umysłach tych ludzi,którzy potrafia zadziwić i zachwycić swiat swoimi myślami,budowanymi wersami ,poglądami,talentami
a jednocześnie nie potrafią poradzic sobie z własnymi odczuciami,emocjami.Jakby kartka papieru i przelewane myśli to dla nich dużo za mało..Próby samobójcze,depresje,stany załamań
niemalże w każdej biografii odnajdujemy takie lub podobne przeżycia..
Może to jest siłą napędową uzdolnionych ludzi? nie wiem...

Tak! Emocjonalność ma swój udział w tworzeniu poezji. Wcześniej ta sama emocjonalność ma wpływ na to, jak patrzymy na świat, na obserwacje, na wrażliwość, a na koniec na tworzenie :) Jest taki ocean emocji we wnętrzu człowieka, który czasami musi znaleźć swoje ujście... dobrze, kiedy to ujście odnajduje w poezji :) jest takie powiedzenie => gdybym nie był stróżem prawa, byłbym przestępcą / parafrazując?! gdyby poeta nie był poetą, z pewnością byłby człowiekiem szalonym, a może uciekłby w nieistnienie...? niekiedy poezja nie przynosi ukojenia? wtedy niestety może się to kończyć źle... taka karma? :)


Dopisane 28.07.2011r. o godz. 22:46:

Tadeusz Boy Żeleński

Zdarzenie prawdziwe

Siedząc żałośnie nad bakiem
Dumałem o życiu takiem:
Żeby to tak było można,
By każda chęć płocha, zdrożna
Była ode mnie odległa,
By myśl moja zawsze biegła
Ku zacności, ku dobremu
I służyła tylko jemu.
I wciąż bym się doskonalił,
Tak żeby mnie każdy chwalił.
Ale, jak to zwykle bywa,
Że krótko trwa chęć poczciwa,
Jakoś mi to potem przeszło
I, co gorsza, się obeszło.

Karma? nie wiem co
może nadmiar przeróżnych emocji szaleje w człowieku,a poezja ,rzeżba,malarstwo,muzyka to tylko sposób na jej rozładowanie ale ciągle jednak zbyt ubogie dla Nich.

.."Poetą jest człowiek, który się bardzo weseli i bardzo się martwi, łatwo się gniewa i mocno kocha - który silnie czuje, wzrusza się i współczuje..."
J.Korczak

.."Wkrótce zapadłem na pisanie wierszy - bo na to się zapada jak na chorobę - i zacząłem z nimi / wierszami / chodzić w różne miejsca..."
S,Lem

Balbina napisał(a): Karma? nie wiem co
może nadmiar przeróżnych emocji szaleje w człowieku,a poezja ,rzeżba,malarstwo,muzyka to tylko sposób na jej rozładowanie ale ciągle jednak zbyt ubogie dla Nich.

.."Poetą jest człowiek, który się bardzo weseli i bardzo się martwi, łatwo się gniewa i mocno kocha - który silnie czuje, wzrusza się i współczuje..."
J.Korczak

.."Wkrótce zapadłem na pisanie wierszy - bo na to się zapada jak na chorobę - i zacząłem z nimi / wierszami / chodzić w różne miejsca..."
S,Lem

podobają mi się cytaty :) szczególnie Lem! Nie wszyscy wiedzą, że Lem pisał wiersze. Sam tego nie wiedziałem! Do czasu kiedy przypadkiem wpadła mi do ręki książka z 1975 roku - "Wysoki zamek. Wiersze młodzieńcze", a zakupiłem ją 5 lat temu podczas Orkiestry Światecznej Pomocy na kiermaszu... I te kilka wierszy Lema dopełniły mi twórczość tego znakomitego myśliciela, pisarza świetnej literatury science fiction. Wiadomość, że Lem pisał poezję bardzo mnie zaskoczył, ale oczywiście w pozytywnym sensie :)

jeszcze jeden cytat:


„Poeta to ktoś taki, co umie w ładny sposób być nieszczęśliwy.”

Jeden z jego wierszy.

Beethoven, symfonia piąta.
(allegro con brio)

Gwiazdo najłagodniejsza, uśmiechu co z bliska
Wyłaniasz się z błyskawic wysoki: melodio,
W tobie struny kolorów, tętniące ogniska
I szkielety żelaza, które pożar pogiął.
Przebudziłaś mnie z jawy. Kiedy głos twój woła,
Głaz dyszy, przepaść gada ustami z kamienia,
Odkupione są zbrodnie i jasna jest ziemia
A cisza, kiedy milczysz, jest jak grób anioła.
Przebudziłaś mnie z jawy. Ty cimność u czoła.
Oto się odwalają sklepienia pochmurne
Dzień i noc obejmują rękami obiema
Nasz glob: na czarnej kuli wyryty poemat
Jak pełną nienazwalnych horyzontów urnę.

* zacytowałem wiersz w pełnej zgodności z wydaniem z 1975.




Dopisane 29.07.2011r. o godz. 12:40:

ps. przepraszam za dziwny emoticon, który pojawił się przy podanym cytacie.

I Beethoven i symfonia i Lem
świetne! ;)