Przepiękne nastroje
przepiękne
do metafizyki zajrze nocą
jeszcze chwilę muszę na to poczekać
;)

nastroje,nastroje


Dopisane 22.07.2011r. o godz. 12:16:

a dzisiaj..

&feature=related


Dopisane 22.07.2011r. o godz. 12:18:

&feature=related

miłego.... :)

Autobusy zapłakane deszczem? jakże pasują do ostatniej aury :) a ja na przekór pogodzie o słońcu!

Czesław śpiewa Miłosza...

&feature=fvwrel :)

Miłosz?

i jego ewoluująca poezja
najpierw katastroficzna,z apokalipsy wizjami,pelna potosow ,w czasie wojny intelektualna często odbiegająca od tematu wojny,opisująca piękno świata
a wreszcie ta filozoficzna,zamyślona a nawet dotykająca tematów wiary

zaproponuje jeden taki własnie wiersz napisany w okresie wojny
Piosenka pasterska

Czesław Miłosz
Piosenka pasterska
Gdy wiatr powieje, mienią się ogrody
Jak wielkie ciche i łagodne morza.
Piana po liściach przebiegnie, a potem
Znowu ogrody i zielone morza.
Góry zielone schodzące ku rzekom,
Gdzie tylko tańczy flecik pastuszka.
Kwiaty różowe ze złotą powieką,
Które tak cieszą dziecinne serduszka.
Ogrody, piękne moje ogrody,
Takich ogrodów nie znajdziesz na świecie.
Ni takiej czystej, wiecznie żywej wody,
Ni takiej wiosny, zatopionej w lecie.
Tu trawa bujna do kolan się kłoni,
A kiedy jabłko w trawę się potoczy,
To musisz całą twarz przyłożyć do niej,
Kiedy za jabłkiem gonią twoje oczy.
Ogrody, piękne moje ogrody,
Takich ogrodów nie znajdziesz na świecie.
Ni takiej czystej, wiecznie żywej wody,
Ni takiej wiosny, zatopionej w lecie.


Dopisane 22.07.2011r. o godz. 18:32:

ps

któż znający tworczość Miłosza nie zna ,,DOLINY iSSY bądz eseja Zniewolony umysł.. :)
to przeciez ten autor nazwał polskie społeczeństwo ciemnogrodem.


Dopisane 22.07.2011r. o godz. 18:35:

PS II
może sprostuje, nie tyle społeczeństwo co nadmiernie rozwinięty katolicyzm w kraju ;) ,troche różnica,prawda?


Dopisane 22.07.2011r. o godz. 18:38:

Balbina napisał(a): Miłosz?

i jego ewoluująca poezja
najpierw katastroficzna,z apokalipsy wizjami,pelna potosow ,w czasie wojny intelektualna często odbiegająca od tematu wojny,opisująca piękno świata
a wreszcie ta filozoficzna,zamyślona a nawet dotykająca tematów wiary

zaproponuje jeden taki własnie wiersz napisany w okresie wojny
Piosenka pasterska
[...]

Miłosz? doceniony przez świat, noblista, ceniony nasz rodak...

Jednak nie musimy się z nim zgadzać w każdej kwestii.

Polska Ciemnogród? w związku z wiarą? Poezja poezją, poeta może pisac o wszystkim... może filozofować, dywagować, rzucać tezami w koło... ale rzeczywistość rworzy inne wymiary :)

Jestem katolikiem, nie świętym, prędzej tym grzesznym z refleksjami, i ochotą poprawy... ale wolę żyć w tym polskim ciemnogrodzie niż ateistycznej- autenezyjnej Holandii! Polska wnosi więcej do Europy ducha i wiary, niż Niemcy pieniędzy...
Dlatego mam troszkę za złe Miłoszowi za brak szacunku dla ojczyzny...

Natomiast za poezję bardzo go cenię :)


Życzenie

Czesław Miłosz

Towarzyszko serdeczna mojej wielkiej bitwy,
Ty, której wątłe ciało różowym promieniem
Przenika w moje oczy! Światłem przepasana
Ponad rozpaczą ziemską i nad ziemskim cieniem.

Towarzyszko serdeczna krwawego pochodu
Przez kraj ognia i wojny, powietrza i głodu,
Oby serc nam nie zmogły wołania niczyje!

Abyśmy, w młodym lecie brodząc po kolana,
Mówili, blask z niebiosów pijąc jak ze dzbana:
Posłuchaj, ludzkość żyje, nasza radość żyje.

:)

Litwo! Ojczyzno moja! Ty jesteś jak zdrowie:

Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie,

Kto cię stracił. Dziś piękność Twą w całej ozdobie

Widzę i opisuję, bo tęsknię po Tobie .

Matka Boska, Opieka, CudPanno święta, co Jasnej bronisz Częstochowy

I w Ostrej świecisz Bramie! Ty, co gród zamkowy

Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem!

Jak mnie dziecko do zdrowia powróciłaś cudem

Gdy od płaczącej matki, pod Twoją opiekę

Ofiarowany, martwą podniosłem powiekę;

I zaraz mogłem pieszo, do Twych świątyń progu

Iść za wrócone życie podziękować Bogu,

Tak nas powrócisz cudem na Ojczyzny łono.

RoślinyTymczasem przenoś moją duszę utęsknioną

Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych,

Szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych;

Do tych pól malowanych zbożem rozmaitem,

Wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem;

Gdzie bursztynowy świerzop, gryka jak śnieg biała,

Gdzie panieńskim rumieńcem dzięcielina pała,

A wszystko przepasane jakby wstęgą, miedzą

Zieloną, na niej z rzadka ciche grusze siedzą.

Najgorsze kilkanaście wersów, których musiałam się w życiu nauczyć na pamięć... Szkoła potrafi skutecznie obrzydzić "Pana Tadeusza".

No to trochę Mickiewicza ;)


Poezyjo! gdzie cudny pędzel twojej ręki?

Gdy chcę malować, za coż myśli i natchnienia

Wyglądają z wyrazów, jak zza krat więzienia,

Kryjących i szpecących tak ubogie wdzięki?



Poezyjo! gdzie twoje melodyjne dźwięki?

Śpiewam - ona mojego nie usłyszy pienia,

Jako słowik, król śpiewu, nie słyszy strumienia,

Który w podziemnej głębi rozwodzi swe jęki.



Nie tylko dźwięk i kolor, aniołowie myśli,

Lecz i pióro, roboczy niewolnik poety,

Na cudzej ziemi nie zna praw dawnego pana



I zamiast pieśni, znaki niepojęte kryśli:

Muzyczne znaki pieśni... lecz ta pieśń. niestety.

[Nigdy jej miłym głosem nie będzie śpiewana.]



Dopisane 25.07.2011r. o godz. 10:55:

i jeszcze


Broń mnie przed sobą samym - maszże dość potęgi;

Są chwile, w których na wskróś widzę Twoje księgi,

Jak słońce mgłę przeziera, która ludziom złotą,

Brylantową zdaje się, a słońcu - ciemnotą.

Człowiek większy nad słońce wie, że ta powłoka

Złota - ciemna jest tylko tworem jego oka.

Oko w oko utapiam w Tobie ma źrenice,

Chwytam Ciebie rękami za obie prawice

I krzyczę na głos cały: Wydaj tajemnicę!

Dowiedź, żeś jest mocniejszy, lub wyznaj, że tyle

Tylko, ile ja, możesz w mądrości i w sile.

Nie znasz początku Twego; a czyi ludzkie plemię

Wie, od jakiego czasu upadło na ziemię?

Bawisz się tylko ciągle, badając sam siebie;

Cóż robi rodzaj ludzki? w swych dziejach się grzebie.

Twoja mądrość samego siebie nie dociecze.

A czyliż samo siebie zna plemię człowiecze?

Jeden masz nieśmiertelność; my czy jej nie mamy?

I znasz siebie, i nie znasz; my czy siebie znamy?

Końca Twojego nie znasz; my kiedyż się skończym?

Dzielisz się, łączysz; i my dzielim się i łączym.

Tyś różny: i my zawsze myślą rozróżnieni.

Tyś jeden: i my zawsze sercem połączeni.

Tyś potężny w niebiosach; my tam gwiazdy śledzim.

Wielkiś w morzach; my po nich jeździm, głąb ich zwiedzim.

O Ty, co świecąc nie znasz wschodu i zachodu,

Powiedz, czym się Ty różnisz od ludzkiego rodu?

Toczysz walkę z szatanem w niebie i na ziemi;

My walczym w sobie, w świecie z chęciami własnemi.

Ty sam na siebie wdzialeś raz postać człowieka.

Powiedz, czyś wziął na chwilę, czyś ją miał od wieka?



Dopisane 25.07.2011r. o godz. 10:56:

Mickiewicz to nie tylko Pan Tadeusz
zresztą i tak Go uwielbiam :)